1. Okresowe i podmiotowe zwolnienie podatkowe w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych ustanowione ustawą z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 41 poz. 325 ze zm./ z mocy ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./ uległo ograniczeniu wyłącznie do przedmiotu działalności gospodarczej określonego w zezwoleniu na działalność, zaś ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stan ten utrzymała na zasadzie przywileju podatkowego uwzględniającego konstytucyjny wymóg poszanowania praw nabytych. Jak każda ulga podatkowa, będąc wyłomem od zasady powszechności i równości opodatkowania, powyższa konstrukcja prawna nie może być interpretowana rozszerzająco - tak w kontekście prawnym jak i faktycznym.
2. Żaden przepis nie "uzależnia wydania decyzji" w sprawie podatku dochodowego "od zajęcia stanowiska przez inny organ" /art. 106 Kpa/. W tym przypadku od zajęcia stanowiska przez Prezesa Agencji Inwestycji Zagranicznych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego /zob. wyrok NSA z dnia 2 marca 1994 r., III SA 1433/93 - Monitor Podatkowy 1995 nr 2 str. 55/ dominuje pogląd, iż ustawa z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym ograniczyła prawo do zwolnień podatkowych przysługującym takim spółkom na podstawie ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 41 poz. 325/ wyłącznie do dochodów z przedmiotu działalności gospodarczej określonego w zezwoleniu na działalność.
Ogólna zasada ustanowiona w art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ ustanowiła prawo podatników podatku dochodowego do korzystania z okresowych zwolnień podatkowych w zakresie podatku unormowanego tą ustawą uzyskanych przed dniem 1 stycznia 1992 r. do czasu ich wygaśnięcia.
Przepis ten w połączeniu z art. 40 ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 2 pkt 5 tej ustawy nie tworzy dla podmiotów okresowych zwolnień podatkowych uzyskanych przed dniem 1 stycznia 1992 r. nowego stanu prawnego, daje wyłącznie prawo do kontynuowania korzystania ze zwolnienia aż do jego wygaśnięcia w określonym terminie.
Okresowe i podmiotowe zwolnienie podatkowe w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych ustanowione ustawą z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 41 poz. 325 ze zm./ z mocy ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./ uległo ograniczeniu wyłącznie do przedmiotu działalności gospodarczej określonego w zezwoleniu na działalność, zaś ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stan ten utrzymała na zasadzie przywileju podatkowego uwzględniającego konstytucyjny wymóg poszanowania praw nabytych. Jak każda ulga podatkowa, będąc wyłomem od zasady powszechności i równości opodatkowania powyższa konstrukcja prawna nie może być interpretowana rozszerzająco - tak w kontekście prawnym jak i faktycznym.
Dlatego Sąd nie podzielił stanowiska skarżącego w tej materii. Co się zaś tyczy kwestii przekroczenia zakresu działania określonego zezwoleniem, to brak jest podstaw do stosowania w sprawie art. 106 Kpa.
Żaden bowiem przepis nie "uzależnia wydania decyzji" w sprawie podatku dochodowego "od zajęcia stanowiska przez inny organ". W tym przypadku od zajęcia stanowiska przez Prezesa Agencji Inwestycji Zagranicznych.
Merytorycznie zaś trudno zarzucić organom podatkowym dowolność w ocenie stosunku prawnego, z którego pochodziła część przychodów skarżącego.
Trafnie bowiem zarzuca Izba Skarbowa, że nie można utożsamiać /mimo podobieństw/ umowy leasingu z umową najmu.
Trzeba w tym miejscu przypomnieć, że przepisy o ulgach podatkowych muszą być wykładane ściśle jako odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania.
Dlatego rozszerzającej wykładni nie można w tej sprawie stosować.
Z tych powodów, Sąd nie dopatrzył się niezgodności zaskarżonego aktu z prawem materialnym.
Przeprowadzona kontrola nie wykazała także naruszeń przepisów postępowania administracyjnego, które miałyby istotny wpływ na wynik sprawy.
Wobec niestwierdzenia, że zaskarżony akt jest niezgodny z prawem Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ orzekł jak w sentencji.