Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer po rozpoznaniu w dnia 18 lutego 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "A" Oddział w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 r. w zakresie wniosku strony skarżącej o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi postanawia odmówić przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi.
Postanowieniem z dnia 7 stycznia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił skargę "A" Oddział w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], wydaną w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 r.
Podstawą odrzucenia skargi było nie uzupełnienie w wyznaczonym terminie jej braku formalnego poprzez podpisanie skargi zgodnie z zasadami reprezentacji spółki.
Skarżąca pismem z dnia 22 stycznia 2016 r. złożyła wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi argumentując, że dopiero w dniu 15 stycznia 2016 r. dowiedziała się o odrzuceniu skargi przez Sąd bowiem wcześniej nie dotarła do niej żadna korespondencja, z której wynikałby obowiązek uzupełnienia braku formalnego skargi. Strona nadmieniła, że nie otrzymała wezwania do uzupełnienia braku formalnego skargi i nie uczyniła jemu zadość ponieważ w oddawczej skrzynce pocztowej spółki nie pozostawiono żadnego zawiadomienia o przesyłce zawierającej wezwanie do uzupełnienia braku formalnego. Wnioskodawca zaznaczył, że w okresie, w którym nastąpiło doręczenie zastępcze wezwania do uzupełnienia braku formalnego skargi osoba reprezentująca zagranicznego przedsiębiorcę tj. "B" przebywał na wyjazdach służbowych we Francji. Na potwierdzenie czego dołączono wydruk biletu lotniczego, rozliczenie kosztów zagranicznej podróży służbowej oraz wyciąg z tygodniowej karty godzin.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., w skrócie p.p.s.a), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Z art. 87 § 1 p.p.s.a. wynika, że pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w jego uchybieniu (art. 87 § 2 p.p.s.a.). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 p.p.s.a.).
Ze wskazanego powyżej art. 86 § 1 p.p.s.a. nie wynika według jakich kryteriów należy oceniać zachowanie strony. Ocena braku winy została pozostawiona uznaniu sądu.
Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stoi na stanowisku, że brak winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu polega na dopełnieniu obowiązku dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Oceniając wystąpienie tej przesłanki, sąd przyjmuje obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy (postanowienie WSA w Warszawie z dnia 21 lutego 2006 r. sygn. akt I SAB/Wa 78/2005).
W literaturze wskazuje się na orzecznictwo, w którym podniesiono, że następujące okoliczności faktyczne nie uzasadniają przywrócenia uchybionego terminu np.: zwolnienie lekarskie od pracy (wyr. NSA z dnia 4 listopada 1998 r., III SA 1243/97); dopuszczenie się choćby lekkiego niedbalstwa przez stronę (wyr. NSA z dnia 8 stycznia 2002 r., II SA/Wr 1329/01, niepubl.); niedostateczna staranność w prowadzeniu własnych spraw ((post. NSA z dnia 10 lutego 2000 r., SA/Sz 1117/99, niepubl.); nieznajomość prawa (wyr. NSA z dnia 6 listopada 1998 r., I SA/Łd 153/97); przebywanie w areszcie śledczym (post. NSA z dnia 20 października 2004 r., FZ 432/04, niepubl.); choroba wymagająca leżenia, jeżeli skarżący mógł nadać pismo w ustawowym terminie korzystając z pomocy domowników (post. NSA z dnia 15 grudnia 2004 r., OZ 809/04, niepubl.).