Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Marcin Małek po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata P. L. o przyznanie kosztów reprezentacji z urzędu w sprawie ze skargi J. H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności postanowienia p o s t a n a w i a przyznać adwokatowi P. L. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) w tym 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) podatku od towarów i usług, stanowiącą wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Prawomocnym postanowieniem referendarza sądowego tutejszego sądu z dnia 29 marca 2017 r. przyznane zostało skarżącemu prawo pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od każdej opłaty sądowej ponad kwotę 20 zł oraz ustanowienie adwokata z urzędu.
Na tej podstawie Okręgowa Rada Adwokacka w L. na pełnomocnika skarżącego wyznaczył adw. P. L..
W piśmie procesowym z dnia 23 czerwca 2017 r. wyznaczony adwokat zawarła wniosek o przyznanie na jej rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz zwrot kosztów korespondencji w kwocie 18,80 zł. Jednocześnie oświadczyła, że koszty te nie zostały opłacone przez skarżącego w całości, ani w części.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 22 czerwca 2017 r. skargę odrzucił.
Referendarz sądowy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. - dalej P.p.s.a.) wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W odniesieniu do adwokatów powyższe zasady od dnia 2 listopada 2016 r. określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714).
Stosownie do treści § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c tego rozporządzenia opłata w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w pierwszej instancji w sprawie, w której przedmiotem sporu nie była należność pieniężna ani też orzeczenie Urzędu Patentowego wynosi 240 zł. Wskazaną powyżej opłatę, zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia, należało podwyższyć o obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności (obecnie 23 %).
W konsekwencji finalne wynagrodzenie należne pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu wynosi 295,20 zł.
Odnosząc się do wniosku pełnomocnika o zwrot wydatków tytułem kosztów korespondencji w wysokości 18,80 zł stwierdzić należy, że brak jest podstaw do jego uwzględnienia. Zauważyć trzeba, że zgodnie z powołanym wyżej art. 250 P.p.s.a. wyznaczony pełnomocnik otrzymuje wynagrodzenie w zakresie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Użyte w tym przepisie pojęcie niezbędnych wydatków nie zostało bliżej przez ustawodawcę sprecyzowane. Podkreślić jednak trzeba, że w orzecznictwie wyraźnie reprezentowane jest stanowisko, że nie wszystkie wydatki podlegają zwrotowi poprzez ich doliczenie do wynagrodzenia. Często uznaje się bowiem, że część z nich rekompensowana jest już w ramach przyznanej pełnomocnikowi opłaty, mimo iż granica pomiędzy wydatkami, które powinny być wynagrodzone w ten sposób, a tymi, które wymagają "odrębnego" zwrotu, postrzegana jest dość płynnie P. Zaborniak [w:] W. Maciejko, M. Rojewski, P. Zaborniak, Zarys metodyki pracy referendarza sądowego, Warszawa 2009, s. 270-271 i przywołane tam orzecznictwo).
Za ugruntowane można jednak uznać stanowisko, że opłata powinna stanowić źródło pokrycia wydatków drobnych i zwykle występujących przy okazji procesu sądowego (por. np. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2012 r., sygn. akt II FZ 31/12, LEX nr 1121121, postanowienie WSA w Lublinie z dnia 10 marca 2005 r., sygn. akt I SA/Lu 611/04, Lex nr 154458). Do wydatków takich zalicza się m.in. koszty korespondencji (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2012 r., sygn. akt II FZ 30/12 LEX nr 1121120). Podzielając ten pogląd, nie uwzględniono tych kosztów do wynagrodzenia obok opłaty, mimo iż pełnomocnik o to wnosił.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 258 § 2 pkt 8 ustawy P.p.s.a. postanowiono jak w sentencji.