Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marta Wojciechowska po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. S. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kluczborku z dnia 18 marca 2016 r., nr [...] w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wskutek wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego z dnia 13 lipca 2017 r. o odmowie przyznania prawa pomocy postanawia: przywrócić termin do wniesienia sprzeciwu.
Wnioskiem nadanym w dniu 13 września 2017 r. J. S. (dalej określany jako: strona, skarżący) zwrócił się o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego z dnia 13 lipca 2017 r., którym odmówiono skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia dorady podatkowego. Równocześnie z wnioskiem złożono sprzeciw na to postanowienie.
Uzasadniając wniosek skarżący wskazał, że korespondencja zawierająca postanowienie w przedmiocie prawa pomocy została przedwcześnie - w dniu 8 sierpnia 2017 r. - zwrócona przez urząd pocztowy nadawcy, z powodu niepodjęcia w terminie, podczas gdy na powtórnym zawiadomieniu o możliwości odbioru przesyłki widniał zapis o możliwości odbioru korespondencji do dnia 9 sierpnia 2017 r. włącznie. Z tego powodu skarżący bez swej winy nie mógł zapoznać się z treścią orzeczenia w sprawie prawa pomocy, w związku z czym wystąpił do WSA w Opolu o ponowne doręczenie postanowienia z 13 lipca 2017 r., które zostało mu doręczone 6 września 2017 r. Na potwierdzenie powyższego skarżący przedstawił dokument awiza i dowody z przeprowadzonej procedury reklamacyjnej, w tym pismo Poczty Polskiej S.A. z dnia 5 września 2017 r., potwierdzające zasadność reklamacji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
Zasadą wynikającą z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), - /dalej jako: ppsa/ jest bezskuteczność czynności podjętej w postępowaniu sądowym przez stronę po upływie terminu. Jednakże w sytuacji, gdy strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu (art. 86 § 1 ppsa). Warunkami skuteczności takiego wniosku jest złożenie go w ciągu 7 dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, spowodowanie dla strony ujemnych skutków w zakresie postępowania sądowego, równoczesne ze złożeniem wniosku dokonanie uchybionej czynności oraz uprawdopodobnienie okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu (art. 86 § 1 i § 2 oraz art. 87 § 1, § 2 i § 4 ppsa). Wszystkie te przesłanki muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak jednej z nich skutkować musi odmową przywrócenia terminu.
Brak winy, o którym mowa w art. 86 § 1 ppsa traktowany jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowych. Zgodnie z utrwalonymi w tej kwestii poglądami doktryny i judykatury przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa w trosce o swoje sprawy. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku zachowania terminu do dokonania czynności procesowej można zatem mówić tylko i wyłącznie w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie dającej się przezwyciężyć. Strona musi więc uwiarygodnić swą staranność, jak również fakt, że przeszkoda, która spowodowała niedotrzymanie terminu była od niej niezależna.
W realiach rozpatrywanej sprawy wymogi formalne wniosku o przywrócenie terminu zostały zachowane. Nie budzi wątpliwości, że wraz z wnioskiem strona dokonała uchybionej czynności i że spóźnienie wywołało negatywne skutki procesowe. Przyjąć również należy, że skarżący, składając przedmiotowy wniosek 13 września 2017r. dochował siedmiodniowego terminu, o którym mowa w art. 87 § 1 ppsa, liczonego od daty powzięcia przez niego informacji o treści wydanego orzeczenia referendarza (tj. od daty ponownego doręczenia przedmiotowego postanowienia), czyli 6 września 2017 r.
W ocenie Sądu, skarżący uprawdopodobnił również okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Przedłożone bowiem do akt dokumenty potwierdzają, że skarżący z przyczyn od niego niezależnych, tj. z powodu wprowadzenia w błąd przez operatora pocztowego co do terminu odbioru korespondencji w placówce pocztowej, nie mógł zapoznać się z treścią orzeczenia w sprawie prawa pomocy, co w konsekwencji uniemożliwiło terminowe złożenie sprzeciwu od tego rozstrzygnięcia.
Z tych względów, na podstawie art. 86 § 1 w zw. z art. 87 ppsa, Sąd orzekł jak w sentencji.