Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Wójcik po rozpoznaniu w dniu 30 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A Spółki z o.o. w [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A Spółki z o.o. w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 21 kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2016 r. postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W związku ze skargą wniesioną do tut. Sądu na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 21 kwietnia 2017 r. określającą A Spółce z o.o. w [...] (dalej jako: strona, skarżąca, Spółka) zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2016 r., Spółka działając przez profesjonalnego pełnomocnika w piśmie wniesionym w dniu 19.09.2017 r. zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, powołując jako podstawę prawną wniosku przepis art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) - dalej określana jako "p.p.s.a.".
Uzasadniając wniosek pełnomocnik wskazał, że wykonanie zaskarżonej decyzji narazić może zarówno skarżącą jak i organ na zbędne koszty stanowiące zawyżoną wartość podatku od nieruchomości i w tym zakresie skarżąca narażona jest na poniesienie szkody. Biorąc zaś pod uwagę zarówno nakład środków, jak również czas trwania ewentualnego postępowania w tym zakresie, zasadnym jest wstrzymanie wykonania decyzji, która może narazić stronę na wystąpienie szkody.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 61 § 1 p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, stosownie do treści art. 61 § 3 tej ustawy, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (z wyjątkiem i zastrzeżeniem niemającym w tej sprawie zastosowania). Zatem wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu w całości lub w części stanowi odstępstwo od generalnej reguły wykonalności zaskarżonego aktu lub czynności i jest dopuszczalne jedynie po spełnieniu przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a.
Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym między innymi w postanowieniu z 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/2004 (dostępne na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl, podobnie jak pozostałe przywoływane w uzasadnieniu orzeczenia), opisane w art. 61 § 3 p.p.s.a. przesłanki wstrzymania wykonania decyzji (niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków) rozumiane są jako powstanie tego rodzaju szkody majątkowej lub niemajątkowej, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Trudne do odwrócenia skutki to takie skutki faktyczne lub prawne, które raz zaistniałe spowodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości a powrót do stanu poprzedniego może nie nastąpić lub nastąpić po długim czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie NSA z dnia 1 grudnia 2015 r., II GZ 770/15).
Powyższe wskazuje, że to strona jest zobowiązana skonkretyzować we wniosku rodzaj grożącej jej szkody czy też nieodwracalnych skutków na skutek wykonania aktu. W przeciwnym razie sąd badający wniosek nie będzie mógł dokonać analizy, czy wnioskodawca rzeczywiście spełnia przesłanki zastosowania wobec niego tymczasowej ochrony w postępowaniu sądowym, o której mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Oznacza to, że obowiązek uprawdopodobnienia wystąpienia negatywnych następstw wykonania aktu lub czynności administracyjnej spoczywa na wnioskodawcy. Składając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji powinien on zatem wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne (por. postanowienie NSA z 14 listopada 2006 r., II FZ 585/06). Strona winna wyjaśnić, na czym konkretnie polega niebezpieczeństwo powstania kwalifikowanych skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., a to powinno znajdować potwierdzenie w dokumentach źródłowych dotyczących jej sytuacji finansowej i majątkowej. Tym samym obowiązana jest dołączyć do wniosku stosowne dokumenty, które pozwoliłyby sądowi ocenić prawdopodobieństwo i rozmiar szkody lub skutków finansowych powstałych w związku z ewentualną egzekucją zaskarżonego aktu (por. postanowienie NSA z dnia 2 sierpnia 2016 r., sygn. akt II GZ 761/16). W orzecznictwie wskazuje się także, iż brak należytego uzasadnienia żądania o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wyklucza dokonywanie jego merytorycznej oceny (por. postanowienia NSA z dnia: 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 498/12; 10 maja 2011 r., sygn. akt II FZ 106/11; 9 września 2011 r., sygn. akt II FSK 1501/11; 28 września 2011 r., sygn. akt I FZ 219/11 i z 26 listopada 2007 r., sygn. akt II FZ 338/07). Zatem podmiot występujący o ochronę tymczasową nie może oczekiwać od sądu, aby ten, wyręczając go, niejako z urzędu poszukiwał usprawiedliwienia dla uwzględnienia wniosku.