W rozpoznawanej sprawie postanowienie referendarza sądowego o odmowie przyznania prawa pomocy zostało skarżącemu skutecznie doręczone w dniu 6 czerwca 2018 r., w trybie art. 73 § 1 P.p.s.a., a zatem termin do wniesienia sprzeciwu upływał z dniem 13 czerwca 2018 r. Jak stanowi wskazany przepis, w razie niemożności doręczenia pisma w sposób przewidziany w art. 65-72, pismo składa się na okres czternastu dni w placówce pocztowej w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe albo w urzędzie gminy, dokonując jednocześnie zawiadomienia określonego w § 2. Zawiadomienie o złożeniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy w terminie siedmiu dni od dnia pozostawienia zawiadomienia, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej, a gdy to nie jest możliwe, na drzwiach mieszkania adresata lub w miejscu wskazanym jako adres do doręczeń, na drzwiach biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe (art. 72 § 2 P.p.s.a.)
Z kolei w myśl art. 73 § 3 tej ustawy, w przypadku niepodjęcia pisma w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy, a stosownie do § 4 tego artykułu doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1. Z regulacji tej wynika, że - niezależnie od daty faktycznego odbioru pisma - ustawodawca uznaje, że w przypadku niepodjęcia pisma przez adresata w terminie 14 dni od daty pozostawienia pierwszego awiza (tu: od dnia 23 maja 2018 r.), doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia 14-dniowego okresu, w jakim pismo oczekiwało na podjęcie przez adresata.
W niniejszej sprawie ostatnim dniem na podjęcie pisma ze skutkiem prawnym był dzień 6 czerwca 2018 r. Od tej też daty, a nie od dnia faktycznego wydania przesyłki (co wynika ze zwrotnego potwierdzenia jej odbioru), należało obliczyć upływ siedmiodniowego terminu do wniesienia sprzeciwu.
Przywołane powyżej regulacje art. 73 § 1 i § 4 P.p.s.a. z których wprost wynika, że doręczenie w tym trybie "uważa się za dokonane" z upływem ostatniego dnia czternastodniowego terminu, liczonego od dnia pierwszej próby doręczenia, o której adresat dowiaduje się ze stosownego zawiadomienia, tj. awiza. Oznacza to, że na ich podstawie, wbrew faktom, uznaje się przesyłkę za doręczoną, a skutek ten zachodzi z mocy samego prawa "z upływem ostatniego dnia okresu".
Również w literaturze przedmiotu i orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. m.in. postanowienie NSA z dnia 6 listopada 2017 r., sygn. akt II FZ 621/17 publikowane na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl) przyjmuje się, że odebranie pisma po upływie terminu, z którym wiąże się fikcja prawna doręczenia, nie zmienia skutków procesowych zaistniałej fikcji. Odbiór przesyłki przez adresata po upływie 14 dni od daty jej złożenia w urzędzie pocztowym jest bowiem czynnością organizacyjno-techniczną, niemającą znaczenia dla zaistnienia skutku w postaci doręczenia, uzależnionego wyłącznie od spełnienia warunku przewidzianego w ustawie tj. upływu ostatniego dnia okresu.
Mając powyższe na uwadze, ponieważ sprzeciw został wniesiony po terminie, należało go odrzucić na mocy art. 259 § 2 P.p.s.a.