Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Wojciechowska po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. K., A. P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 6 czerwca 2013 r., Nr [...] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej byłych wspólników i określenia zobowiązania w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdu w związku z wnioskiem A. P. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 6 czerwca 2013 r. w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej byłych wspólników i określenia zobowiązania w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdu A. P. (dalej skarżący) zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Wniosek ten nie zawierał żadnego uzasadnienia.
Odpowiadając na skargę organ odwoławczy nie zajął stanowiska w sprawie tego wniosku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej jako: [p.p.s.a]., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Przyznanie ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi zatem odstępstwo od ogólnej reguły, iż ostateczna decyzja administracyjna podlega wykonaniu i objęte jest zakresem uznania Sądu, iż w sprawie zaistniały przesłanki do zastosowania takiej ochrony.
Przesłankami uzasadniającymi zastosowanie przez Sąd tej instytucji procesowej jest niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się, że w art. 61 § 3 p.p.s.a chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (por. post. NSA z 20 grudnia 2004 r. sygn. akt GZ 138/04, dostępne na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl., jak i pozostałe powołane poniżej orzeczenia). Trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006 r., II SA/Bk 352/06). Zatem przesłankami warunkującymi wstrzymanie wykonania aktu nie są jakiekolwiek skutki i jakakolwiek szkoda, ale szkoda i skutki kwalifikowane, tzn. przekraczające normalne następstwa związane z wykonywaniem aktu (tak NSA w postanowieniach z dnia: 22 grudnia 2004 r., OZ 889/04; 8 grudnia 2004 r., OZ 694/04 i z 9 marca 2005 r., II OZ 52/05).
Sąd w kwestii wstrzymania zaskarżonej decyzji działa wyłącznie na wniosek strony, zatem to ona jest zobowiązana do uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających prawdopodobieństwo wywołania skutków wskazanych w art. 61 § 3 p.p.s.a. Wnioskujący winien wskazać na konkretne zdarzenia, czy też okoliczności świadczące o tym, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione oraz poprzeć je stosownymi dokumentami. Zadaniem Sądu jest natomiast zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają (lub nie) za uwzględnieniem jej wniosku.