Błędne pouczenie przez organ egzekucyjny nie może kształtować właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o wyłączenie wierzytelności spod egzekucji /art. 40 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, a w konsekwencji nie może prowadzić do merytorycznego rozpoznania skargi przez ten Sąd.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "(...) Bank AG" we Frankfurcie nad Menem na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Z.-G. z dnia 11 stycznia 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy wyłączenia wierzytelności spod egzekucji postanawia - odrzucić skargę.
Umową z dnia 2 grudnia 1999 r. "DP" Sp. z o.o. jako kredytobiorca zobowiązała się m.in. do przeniesienia na "(...) Bank Frankfurt Hamburg AG" praw i roszczeń z umów najmu powierzchni handlowych jakie zostały zawarte i jakie mają być zawarte w przyszłości w finansowanym obiekcie. W dnia 3 grudnia 1999 r. nastąpiło zawarcie umowy cesji roszczeń wynikających z umów najmu.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w G.-W., prowadzący postępowanie egzekucyjne przeciwko "DP" Sp. z o.o. z tytułu zaległości podatkowych, dokonał zajęcia wierzytelności pieniężnych uzyskanych za objęte umowami powierzchnie handlowe. Skarżący Bank wystąpił z wnioskiem o wyłączenie spod egzekucji zajętych wierzytelności. W dniu 7 listopada 2001 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał postanowienie (...), na mocy którego odmówił wyłączenia spod egzekucji zajętych wierzytelności. Na powyższe postanowienie Bank wniósł zażalenie, które postanowieniem z dnia 11 stycznia 2002 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Z.-G. (...) nie zostało uwzględnione. Dyrektor Izby Skarbowej pouczył Bank o możliwości złożenia na wydane postanowienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz o prawie złożenia powództwa do sądu powszechnego. Bank złożył więc skargę do NSA, a w Sądzie Okręgowym w G.-W. (...) toczy się proces z powództwa Banku o wyłączenie wierzytelności spod egzekucji.
Dyrektor Izby Skarbowej w Z.-G. w odpowiedzi na skargę w pierwszej kolejności wniósł o odrzucenie skargi z powołaniem się na przepis art. 40 par. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, który stanowi, że na ostateczne postanowienie w sprawie odmowy wyłączenia rzeczy lub prawa majątkowego nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Podmiotowi, którego żądanie wyłączenia rzeczy lub prawa, nie zostało uwzględnione, przysługuje prawo domagania się zwolnienia ich od zabezpieczenia lub egzekucji administracyjnej w trybie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlegała odrzuceniu.
Błędne pouczenie nie może kształtować właściwości sądu, a w konsekwencji nie może prowadzić do merytorycznego rozpoznania skargi przez sąd. Przepis art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 125 poz. 1368/, która weszła w życie z dniem 30 listopada 2001 r. stanowi m. in., że przepisy ustawy stosuje się również do postępowań egzekucyjnych wszczętych przed dniem jej wejścia w życie. Zaskarżone postanowienie wydane zostało w dniu 11 stycznia 2002 r. w toku postępowania egzekucyjnego, a więc już pod rządem zasady wynikającej z przytoczonego powyżej przepisu. Ponieważ rozpatrywanie sprawy w instancji odwoławczej jest ponownym orzekaniem co do istoty sprawy, przeto znajdował zastosowanie przepis art. 40 par. 2 powołanej ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 30 listopada 2001 r., a mianowicie: że na ostateczne postanowienie w sprawie odmowy wyłączenia rzeczy lub prawa majątkowego nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz że osobie, której żądanie wyłączenia rzeczy lub prawa nie zostało uwzględnione, przysługuje prawo żądania zwolnienia ich od zabezpieczenia lub egzekucji administracyjnej w trybie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Skarżący Bank prowadzi przed Sądem Okręgowym w G.-W. proces w kwestii wyłączenia spod egzekucji wierzytelności.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 27 ust. 2 powoływanej już ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, skarga podlega odrzuceniu, o czym orzeczono w sentencji postanowienia.