Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska-Tylewicz po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi J. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...]., Nr [...] w przedmiocie podatku od spadków i darowizn od nabycia tytułem dziedziczenia; postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Skarżąca pismem z dnia [...] lutego 2015 r. wniosła skargę do tutejszego Sądu na wymienioną w rubrum niniejszego orzeczenia decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P., w pkt [...] petitum skargi wniesiono o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia, znacznej szkody majątkowej oraz spowodowania niemożliwych do odwrócenia skutków finansowych i bytowych.
W uzasadnieniu skargi wskazano, że wykonanie decyzji poprzez windykację wynikającej z niej należności, spowoduje nieodwracalne skutki. Skarżąca zaznaczyła przy tym, że została skutecznie pozbawiona prawa dysponowania przysługującym jej spadkiem, za co jeszcze ma zapłacić podatek. W uzasadnieniu wniosku wnioskodawczyni stwierdziła również, że nigdy i w żadnej formie nie uzyskała z tytułu nabycia spadku żadnego przysporzenia majątkowego, skarżąca zaznaczyła również, że nie posiada żadnych oszczędności ani zdolności kredytowej. Wskazano przy tym także, iż w takiej sytuacji wszczęcie windykacji ustalonego decyzją podatku spowoduje nieodwracalną w skutkach utratę przez skarżącą płynności finansowej, a w związku z tym niemożność uiszczania opłat czynszowych i bytowych, co w konsekwencji spowoduje również utratę prawa do lokalu w którym aktualnie zamieszkuje.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:
W myśl zasady wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: "p.p.s.a."), wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Wyjątkiem od tej reguły ogólnej jest przyznanie sądowi w ściśle określonych przypadkach, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., możliwości udzielenia stronie ochrony tymczasowej poprzez wstrzymanie wykonania aktu lub czynności w całości lub w części, chyba że ustawa szczególna wyłącza tę możliwość.
Z uwagi na treść normatywną powyższych przepisów należy stwierdzić, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu może nastąpić wyłącznie w wyniku złożonego przez skarżącą wniosku oraz w granicach luzu decyzyjnego przyznanego Sądowi przez ustawodawcę, wyznaczonego zakresem znaczeniowym przesłanek sformułowanych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. zaistnieniem niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zaznaczyć należy, że chodzi tu o taką szkodę (majątkową lub niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Żądając wstrzymania wykonania decyzji, skarżąca ma zatem obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2006 r., sygn. akt II FZ 585/06, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).