Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Waldemar Inerowicz po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu od postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 listopada 2018 r. o sygn. akt I SA/Po 779/18, oddalającego wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez częściowe zwolnienie od kosztów sądowych, w zakresie przekraczającym [...] zł w sprawie ze skargi R. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 listopada 2018 r. starszy referendarz sądowy WSA w Poznaniu odmówił R. O. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez częściowe zwolnienie od kosztów sądowych, w zakresie przekraczającym [...] zł, w sprawie z jego skargi na wskazaną w rubrum niniejszego orzeczenia decyzję Dyrektora Izby Skarbowej.
W motywach powyższego orzeczenia starszy referendarz sądowy stwierdził, że skarżący w złożonym wniosku o przyznanie prawa pomocy i późniejszych oświadczeniach nie wykazał, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku dla utrzymania koniecznego siebie i rodziny. W szczególności zaznaczono, że wnioskodawca, pomimo wezwania w trybie art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302. - w skrócie: "P.p.s.a."), nie przedstawił w sposób wyczerpujący informacji dotyczących jego sytuacji materialnej i finansowej, sytuacji materialnej i finansowej swojej żony, z którą pozostaje w ustroju rozdzielności majątkowej, ale wspólnie zamieszkuje, wobec czego nie uczynił zadość ciążącemu na nim obowiązku wykazania zasadności złożonego wniosku w kontekście ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy. Ponadto stwierdzono, że brak współpracy strony ubiegającej się o przyznanie prawa pomocy musi skutkować odmową przyznania tego prawa. Referendarz sądowy podkreślił także, że bez względu na fakt pozostawania w ustroju rozdzielności majątkowej, okoliczność pozostawania w związku małżeńskim, stosownie do art. 27 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 682 ze zm. - w skrócie: "K.r.o.") skutkuje tym, że oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli.
Z uwagi na powyższe, starszy referendarz sądowy, na podstawie art. 245 § 1 i § 3, art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a., oddalił wniosek skarżącego.
W ustawowym terminie skarżący, reprezentowany przez adwokata, złożył sprzeciw, w którym zarzucił powyższemu postanowieniu referendarza błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że skarżący nie wykazał, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:
Sprzeciw nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 260 § 1 P.p.s.a. rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Stosownie do § 2 powołanej wyżej jednostki redakcyjnej wynika, że wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.