Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: S.S.O (del.) Tomasz Smoleń po rozpoznaniu w dniu 8 października 2010 r. w Wydziale I Finansowym na posiedzeniu niejawnym wniosku J. K. i J. C. o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...] czerwca 2010 r., Nr [...] w przedmiocie określenia kwoty wynikającej z długu celnego postanawia odmówić przywrócenia terminu
Postanowieniem z dnia 29 września 2010 r., sygn. akt I SA/Rz 606/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odrzucił skargę J. K.
i J. C. z uwagi na nieuiszczenie wpisu od skargi. Powyższe postanowienie doręczono pełnomocnikowi skarżących - radcy prawnemu J. Sz. w dniu 1 października 2010 r. W dniu 6 października 2010 r. do tutejszego Sądu wpłynął wniosek pełnomocnika skarżących o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi z równoczesnym dowodem jego wpłaty. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 13 września 2010 r. wezwanie odebrał aplikant K. P. i przekazał tą informację skarżącym w dniu 15 września 2010 r. W dniu 16 września 2010 r. mąż skarżącej J. K. przekazał kwotę 847 zł stanowiącą sumę wpisów od skarg zarejestrowanych pod sygn. SA/Rz 605/10, 606/10 i 607/10, którą to pracownica Kancelarii Doradcy Podatkowego M. Sz. mieszczącej się w tym samym budynku i na tym samym piętrze co Kancelaria Radcy Prawnego J. Sz., włożyła do metalowej kasetki i sporządziła dowód wpłaty KP. W takim stanie rzeczy uzasadniony jest, zdaniem pełnomocnika, wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)- powoływanej dalej jako P.p.s.a. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu.
Pozytywną przesłanką do przywrócenia terminu, jak wynika z treści powołanego wyżej przepisu, jest brak winy w uchybieniu terminu po stronie osoby dokonującej czynności. Na brak winy może powoływać się jedynie strona, która dołożyła należytej staranności przy dokonywaniu czynności a jedynie czynniki zewnętrzne, niezależne od niej, spowodowały, iż termin upłynął bezskutecznie.
A contrario zawinione działanie to nie tylko działanie celowe ale również działanie "niestaranne".
W przypadku, gdy strona reprezentowana jest przez profesjonalnego pełnomocnika, to jego brak winy, jest warunkiem przywrócenia terminu przez sąd, bowiem to na nim spoczywa obowiązek zadbania o prawidłowe i terminowe dokonanie czynności procesowych ( postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 marca 2009 r., sygn. akt I FZ 69/09, komputerowy system informacji prawniczej Lex Omega 565711 ). Obiektywny miernik staranności, której należy oczekiwać od każdego pełnomocnika należycie dbającego o interesy swojego mandata, obejmuje wymóg właściwego zorganizowania pracy kancelarii.
( postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2009 r., sygn. akt II GZ 184/09, Lex Omega 552798 ). Sprawy zaś wewnętrznej organizacji kancelarii w żadnym wypadku nie mogą być podstawą do uznania, iż zaistniałe z powodu tej organizacji uchybienie terminu do dokonania określonej czynności procesowej było niezawinione ( postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. akt II OZ 139/09, Lex Omega 535057 ).
Powyższe orzeczenia wskazują na jednolite w tym zakresie stanowisko sądów co do uchybienia terminu przez fachowego pełnomocnika. Wynika z nich, iż pełnomocnik ponosi winę za niewłaściwą organizację pracy swojej kancelarii i nie może usprawiedliwiać niedochowania terminów niefrasobliwością pracowników. Sąd w zupełności podziela te poglądy.
Sad nie kwestionuje przy tym wskazanej przez pełnomocnika kolejności zdarzeń, ale w jego ocenie nie mogą one przemawiać za brakiem winy po stronie pełnomocnika w niedochowaniu terminu do uiszczenia wpisu od skargi.
Powyższego nie zmienia również fakt, że brak staranności istniał w rzeczywistości po stronie pracownika innej Kancelarii niż kancelaria pełnomocnika. Przekazanie określonej sumy pieniężnej temu pracownikowi świadczy bowiem o tym, że obydwie kancelarie ze sobą współpracują.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a.