Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. O. i T. O. o przywrócenie terminu do złożenia skargi na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] lipca 2009 nr [...] w przedmiocie odmowy skreślenia z zabytków postanawia przywrócić termin do wniesienia skargi.
W dniu 24 maja 2010r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga K. i T. O. (nadana w dniu 20 kwietnia 2010r.), na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] lipca 2009 nr [...], utrzymującą w mocy wcześniejszą decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] czerwca 2008 nr [...] o odmowie skreślenia z rejestru zabytków oficyny położonej w P. przy [...] wpisanej do rejestru zabytków pod numerem [...].
Jednocześnie ze skargą K. i T. O. złożyli wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi. Uzasadniając wniosek skarżący podnieśli, że do uchybienia przedmiotowego terminu doszło bez ich winy, ponieważ organ w zaskarżonym akcie nie pouczył ich o możliwości wniesienia skargi do sądu administracyjnego, a także o sposobie i terminie jej wniesienia. O prawie do zaskarżenia decyzji skarżący dowiedzieli się w dniu 13 kwietnia 2010 r. podczas wizyty w Urzędzie Ochrony Zabytków w [...], gdzie otrzymali kserokopię pisma Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 16 listopada 2009r. Z treści pisma wynikało, że od decyzji można było wnieść odwołanie do sądu administracyjnego oraz, że termin do jej wniesienia upłynął z dniem [...] sierpnia 2009 r. Kopię ww. pisma, z widniejącą na nim datą jego otrzymania, skarżący dołączyli do wniosku.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie lub ewentualne oddalenie, nie odnosząc się w treści pisma do wniosku strony o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej ppsa), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu.
Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1). W piśmie należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 ppsa). Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała (art. 87 § 3 i § 4).
Zdaniem Sądu strona spełniła warunki formalne do złożenia wniosku, dlatego też Sąd może rozpoznać wniosek merytorycznie.
Należy podkreślić, że podstawową przesłankę warunkującą przywrócenie terminu stanowi brak winy strony w jego uchybieniu.
W niniejszej sprawie, w uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, skarżący powołali okoliczność braku pouczenia przez organ o prawie złożenia skargi oraz o sposobie i terminie jej wniesienia.
Zgodnie z art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ppsa skargę do sądu administracyjnego wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie, za pośrednictwem organu którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi.
Zdaniem Sądu stwierdzić należy, że wprawdzie doszło do uchybienia terminowi do wniesienia skargi, jednakże skarżący we wniosku o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności wskazali okoliczności świadczące o braku ich winy w jego zachowaniu. Jak wynika z treści art. 112 kpa, błędne pouczenie w decyzji, a także jego brak, co do prawa odwołania albo wniesienia powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego nie może szkodzić stronie, która zastosowała się do tego pouczenia. Organ w zaskarżonym akcie nie umieścił stosownego pouczenia o przysługującym stronie prawie wniesienia skargi do sądu, przez co uniemożliwił skarżącym skorzystanie z konstytucyjnego prawa do sądu.
W tych okolicznościach, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 86 § 1 ppsa orzekł jak w sentencji postanowienia.