Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Emilia Lewandowska po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku A. P. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku i doręczenie odpisu sentencji wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie ze skargi A. P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: odmówić przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku i doręczenie odpisu sentencji wyroku wraz z uzasadnieniem.
Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2017 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I SA/Wa 1578/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. P. (dalej: skarżąca) na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego.
Pismem z dnia 4 marca 2017 r. skarżąca wniosła o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie z kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego z urzędu.
Postanowieniem z dnia 13 marca 2017 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I SA/Wa 1578/16 starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie umorzył postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów oraz przyznał skarżącej prawo pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego.
W piśmie z dnia 29 maja 2017 r. Okręgowa Izba Radców Prawnych w W. poinformowała, że wyznaczyła r.pr. P. C. pełnomocnikiem skarżącej z urzędu.
Pismem z dnia 20 czerwca 2017 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 11 stycznia 2017 r. i doręczenie odpisu sentencji wyroku wraz z uzasadnieniem. Ponadto pełnomocnik skarżącej wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia ww. wyroku. W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu pełnomocnik wskazał, że skarżąca nie wniosła w terminie wniosku o sporządzenie uzasadnienia z uwagi na jej niepełnosprawność i zły stan zdrowia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Wniosek o przywrócenie terminu nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) - dalej jako P.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Z kolei przepis art. 87 P.p.s.a. stanowi, że pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (§ 1). W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (§ 2). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (§ 4). Dla przywrócenia terminu konieczne jest, aby wskazane wyżej przesłanki zostały spełnione łącznie.
W ocenie Sądu wniosek skarżącej spełnia dwie z wyżej wymienionych przesłanek warunkujących przywrócenie uchybionego terminu: pełnomocnik skarżącej złożył wniosek o przywrócenie terminu z zachowaniem ustawowego terminu oraz składając wniosek dopełnił czynności, dla których określony był przedmiotowy termin, czyli złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Natomiast nie został, zdaniem Sądu, uprawdopodobniony brak winy w uchybieniu terminu.
Przesłanką przywrócenia terminu jest uprawdopodobnienie przez stronę, że nie dokonała czynności bez własnej, pojmowanej w sposób obiektywny winy. Od strony postępowania należy oczekiwać i wymagać szczególnej staranności w zakresie prowadzenia swych spraw. Należyta staranność w prowadzeniu swych spraw wymaga, by w warunkach z jakiegokolwiek powodu niekorzystnych, zachować szczególną dbałość i ostrożność, zwłaszcza w dokonywaniu istotnych czynności urzędowych (por. E. Iserzon, J. Starościak, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, Warszawa 1970 r., s. 136).