Przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 1 i 2 P.p.s.a.).
Zgodnie z art. 249a tej ustawy jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się.
W rozpoznawanej sprawie starszy referendarz sądowy dokonał prawidłowej oceny, iż w sprawie zaistniały przesłanki uzasadniające odmowę przyznania prawa pomocy przez ustanowienie adwokata.
Nie ulega bowiem żadnej wątpliwości, że choć M.S. jest osobą ubogą, to przysługuje mu prawo do renty z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od [...] października 1998 r. Wysokość tego świadczenia od marca 2017 r. wynosi [...]zł brutto, lecz zostało ono zawieszone z powodu odmowy jego przyjęcia przez uprawnionego. Suma zgormadzonego świadczenia, co jest sądowi znane z urzędu, przekroczyła kilkadziesiąt tysięcy złotych. Skarżący natomiast kwestionuje przyznanie mu renty, uznając to świadczenie za nienależnie, czy też bezprawne.
W świetle powyższego Sąd stanął na stanowisku, że wnoszący sprzeciw jest osobą pozbawioną środków do życia, lecz jest to efekt jego świadomej i suwerennej decyzji. Natomiast udzielenie prawa pomocy powinno mieć zastosowanie jedynie wobec osób, które z przyczyn od siebie niezależnych nie są w stanie zdobyć środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym. Skarżący jednak do tego kręgu osób nie należy.
Wnioskodawca nie posiada środków, gdyż podjął decyzję o nieodbieraniu przyznanego mu świadczenia ZUS, które co istotne stanowi stałe źródło dochodu. Z tego względu nie można uznać, że znajduje się w złej sytuacji materialnej z przyczyn od niego niezależnych. Referendarz prawidłowo uznał, że ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika z urzędu stanowiłoby w przypadku skarżącego niczym nieuzasadnione obciążenie Skarbu Państwa skutkami decyzji podjętej przez M. S. o nieodbieraniu renty.
Odnosząc się natomiast do wniosku o zwolnienie z kosztów sądowych stwierdzić należy, iż starszy referendarz sądowy w sposób zgodny z prawem umorzył postępowanie w tym zakresie uznając, że w sprawie znajduje zastosowanie art. 249a P.p.s.a. Wnioskodawca jest bowiem, ustawowo zwolniony od obowiązku uiszczania w niniejszej sprawie kosztów sądowych, z uwagi na to, że sprawa jest z zakresu pomocy społecznej, co wynika z art. 239 § 1 pkt 1 lit a. Rozpoznanie wniosku stało się zatem w tej części zbędne.
Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 260 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.