Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Tarnowska po rozpoznaniu w dniu 6 października 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku J. B. o uzupełnienie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 2017/09 w sprawie ze skargi J. B. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] września 2009 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego postanawia odmówić uzupełnienia postanowienia z dnia 22 kwietnia 2010 r.
Postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 2017/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zasądził od Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej na rzecz skarżącego J. B. kwotę 277,60 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego w sprawie ze skargi J. B. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] września 2009 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania.
Pismem z dnia 6 maja 2010 r. skarżący J. B. wniósł o uzupełnienie w/w postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2010 r. przez rozstrzygnięcie co do żądania zwrotu utraconego zarobku i strawnego (diety) w związku ze stawiennictwem na rozprawę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji, przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Do niezbędnych kosztów postępowania prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem lub radcą prawnym, zalicza się poniesione przez stronę koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdu i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata lub radcy prawnego (art. 205 § 1 P.p.s.a.).
Stosownie do treści art. 205 § 3 P.p.s.a. zasady ustalania wysokości przysługujących stronie należności, o których mowa w § 1 i 2 oraz tryb przyznawania sposób wypłacania tych należności określają przepisy odrębne, tj. dekret z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu jadowym (Dz.U. Nr 49, poz. 445 ze zm.). Art. 13 w zw. z art. 3 ust. 1 dekretu pozwala stronie zamieszkałej w miejscowości oddalonej ponad 10 km od miejsca wykonywania czynności urzędowej, do której został wezwany, żądać zwrotu kosztów dojazdów do sądu. Za koszty podróży uznaje się przy tym koszty przejazdu środkiem transportu masowego (koleją, autobusem itp.) w klasie najniższej, w braku zaś takiego środka - koszty przejazdu najtańszym z dostępnych środków lokomocji (art. 4 jst. 1 dekretu). Dodać jednak trzeba, że prawo do żądania należności przewidzianych w art. 2-5 służy osobie wezwanej, jeżeli się stawiła, choćby przesłuchana nie została, zaś osobom, które zgłosiły się bez wezwania sądu, należności przewidziane w art. 2-5 mogą być przyznane tylko w przypadku, jeżeli zostały przez sąd przesłuchane (art. 6 ust. 1 i 3 w zw. z art. 13 dekretu).
Z treści powyższych przepisów wywodzić należy ogólne zasady zwrotu kosztów postępowania przysługujących stronie skarżącej od organu w przypadku uwzględnienia skargi. Ustawodawca zdecydował się z jednej strony na zamknięty katalog tych kosztów, wspierając się przy tym nieostrym pojęciem "celowego dochodzenia praw". Oznacza to, że w każdym przypadku rzeczą Sądu rozstrzygającego sprawę będzie ocena, jakie koszty postępowania były kosztami niezbędnymi i celowymi.
W ocenie Sądu nie ulega bowiem wątpliwości, że kosztem postępowania była uiszczona przez skarżącego opłata w postaci wpisu. Jednocześnie z protokołów rozpraw wynika, że skarżący stawił się na rozprawie oraz aktywnie w niej uczestniczył. Mimo zatem braku udokumentowania kosztów dojazdu do Sądu, możliwe było zasądzenie ich w tym zakresie, bowiem skarżący niewątpliwie zamieszkuje w innej miejscowości niż ta, w której znajduje się siedziba sądu, a nadto wskazane przez niego koszty odpowiadają średnim kosztom przejazdu na takiej trasie.
Inną kwestią pozostają koszty utraconego zarobku. Na podstawie akt sprawy czy też doświadczenia życiowego Sąd nie jest władny ustalić, czy wskazane przez skarżącego kwoty utraconych dochodów w jakikolwiek sposób odpowiadają rzeczywistym stratom. Ponadto w żaden sposób koszty te nie zostały przez skarżącego udokumentowane, uniemożliwiając rozstrzygnięcie w tym zakresie. Przepisy art. 200 oraz art. 205 § 1 P.p.s.a. nie pozwalają wywieść, że Sąd w sposób automatyczny uwzględnia zestawienie kosztów przedstawiane przez stronę skarżącą.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowił jak w sentencji.