Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Przemysław Żmich (spr.) po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Prokuratora Prokuratury Rejonowej [...] w K. na orzeczenie Komisji Regulacyjnej do Spraw Gmin Wyznaniowych Żydowskich z dnia [...] kwietnia 2006 r., nr [...] w przedmiocie przyznania odszkodowania za nieruchomość postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia [...] października 2017 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej [...] w K. wniósł skargę na orzeczenie Komisji Regulacyjnej do Spraw Gmin Żydowskich z dnia [...] kwietnia 2006 r. sygn. akt [...] w przedmiocie przyznania Gminie Wyznaniowej Żydowskiej w K. odszkodowania w kwocie [...] zł za nieruchomość położoną w K. przy ul. [...], na której znajdował się budynek stanowiący własność wyznaniowej żydowskiej osoby prawnej "Stowarzyszenie [...]" na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej.
Uzasadniając swoją legitymację do wniesienia przedmiotowej skargi Prokurator odwołał się do przepisów art. 52 i 53 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2017.1369 j.t.) - dalej jako "p.p.s.a." - w brzmieniu obowiązującym sprzed 1 czerwca 2017 r., tj. przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r., poz. 935). Regulacje te, ze względu na brzmienie przepisu przejściowego, a to art. 17 ust. 2 powołanej ustawy wprowadzającego zasadę, że art. 52 i 53 p.p.s.a. w brzmieniu nią nadanym stosuje się do aktów i czynności podjętych po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, znajdą zastosowanie w sprawie niniejszej.
W dalszej części skargi prokurator odwołał się do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 marca 2013 r. sygn. akt K 25/10 (OTK-A 2013/3/27), w którym Trybunał stwierdził, iż orzeczenie Komisji Regulacyjnej stanowi przejaw działalności administracji publicznej nie przesądzając jednoznacznie, czy orzeczenie to jest decyzją administracyjną, czy też orzeczeniem o cechach aktu administracyjnego uznając jednak, że podlegają one kontroli sądowo-administracyjnej. Ponadto prokurator wskazał na orzeczenie tutejszego sądu w sprawie I SA/WA 2479/14 wydane w dniu 14 kwietnia 2015 r., w którym sąd uznał, że w sprawach orzeczeń Komisji Regulacyjnej nie znajdzie zastosowania art. 53 § 1 p.p.s.a., a powinien znaleźć zastosowanie art. 52 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 53 § 2 p.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 czerwca 2017 r., a ponadto na orzeczenie NSA z dnia 28 kwietnia 2017 r. sygn. akt II OSK 2099/15. W wyroku tym NSA przyjął, że w sprawach skarg na orzeczenia Komisji Regulacyjnej nie może mieć zastosowania art. 52 § 4 p.p.s.a., który nie dotyczy decyzji administracyjnych. Prokurator nie kwestionując przyjętego poglądu, że orzeczenie Komisji Regulacyjnej jest aktem o cechach decyzji administracyjnej wskazał, że przy wykładni przepisów dotyczących zaskarżania tych orzeczeń należy uwzględnić specyficzny kontekst prawny wynikły z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego i następnie przyjąć, że termin do wniesienia skargi na orzeczenie Komisji Regulacyjnej nie jest ograniczony terminem 30 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia, ale nieograniczony terminem, a warunkowany uprzednim wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o którym mowa w art. 52 § 4 p.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 czerwca 2017 r. Jedynie bowiem taka wykładnia przywołanych przepisów gwarantuje zapewnienie należytego standardu prawa do sądu w odniesieniu do orzeczeń Komisji Regulacyjnej. Takiego standardu nie gwarantuje natomiast obciążenie skarżących obowiązkiem każdorazowego spełnienia obowiązku wystąpienia z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, tym bardziej, że początek biegu siedmiodniowego terminu, o którym mowa w art. 87 § 1 p.p.s.a. nie jest jasno określony.