Starszy Referendarz Sądowy Aneta Wirkowska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku radcy prawnego M.W. o przyznanie wynagrodzenia z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi T.F. i Z.J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2010 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania odszkodowania za nieruchomość warszawską postanawia odmówić przyznania wynagrodzenia z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 2393/10 oddalił skargę T.F. i Z.J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2010 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania odszkodowania za nieruchomość warszawską.
W dniu [...] września 2011 r. do Sądu wpłynęła skarga kasacyjna od powyższego wyroku, sporządzona przez wyznaczonego z urzędu pełnomocnika skarżących. Pełnomocnik wniósł jednocześnie o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 października 2016 r., sygn. akt I OSK 3451/15 uwzględnił skargę kasacyjną.
W tym stanie sprawy stwierdzono, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu określa w niniejszej sprawie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.).
W myśl § 16 powołanego rozporządzenia wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części. W orzecznictwie podkreśla się, że z treści powołanego przepisu wynika, że aby Skarb Państwa mógł wypłacić wynagrodzenie wyznaczonemu z urzędu pełnomocnikowi konieczne jest złożenie oświadczenia o wskazanej treści, gdyż pozwala to w istocie określić zakres, w jakim wynagrodzenie musi zostać pokryte przez Skarb Państwa. Innymi słowy złożenie wskazanego oświadczenia, stanowi konieczną przesłankę warunkującą przyznanie pełnomocnikowi wyznaczonemu z urzędu stosownego wynagrodzenia (postanowienie NSA z dnia 8 grudnia 2009 r., sygn. akt II GZ 273/09 - Lex nr 582846, postanowienie SN z 14 października 1998 r. sygn. akt II CKN 687/98).
W rozpoznawanej sprawie tymczasem wyznaczony z urzędu pełnomocnik skarżących w złożonym wniosku o przyznanie wynagrodzenia za świadczoną z urzędu pomoc prawną nie zawarł oświadczenia, o którym mowa w § 16 powołanego rozporządzenia. Brak było zatem podstaw do jego uwzględnienia.
W tej sytuacji w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowiono jak w sentencji.