Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Małgorzata Boniecka - Płaczkowska po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. L., Z. L. i B. S. w przedmiocie niewykonania przez Prezydenta W. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 2015 r. sygn. akt I SAB/Wa 530/15 postanawia odrzucić skargę.
T. L., B. S. i Z. L. pismem z dnia [...] stycznia 2018 r. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na niewykonanie przez Prezydenta W. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 2015 r., sygn. akt I SAB/Wa 530/15 w zakresie zwrotu kosztów postępowania.
Wyrokiem tym Sąd zobowiązał Prezydenta W. do rozpatrzenia wniosku T. L., B. S., M. W. i Z. L. o ustalenie odszkodowania za nieruchomość położoną w W., przy ul. [...], hip. nr [...] w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy oraz stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Ponadto, Sąd zasądził od Prezydenta W. na rzecz skarżących solidarnie kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W odpowiedzi na skargę Prezydent W. wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna.
Wskazać należy, że Sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada dopuszczalność rozpoznawanej skargi. Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 t.j.) powoływanej dalej jako P.p.s.a., Sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
Stosownie do art. 154 § 1 P.p.s.a. w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie żądając wymierzenia temu organowi grzywny.
Nie ulega wątpliwości, iż norma wyrażona w art. 154 § 1 P.p.s.a. obejmuje wyłącznie kwestię niewykonania wyroku sądowego w zakresie będącej jego przedmiotem sprawy administracyjnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2008 r. sygn. I OSK 154/08, LEX nr 505363; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2008 r., sygn. akt I OSK 154/08). Niewykonanie wyroku polegać może na pozostawaniu w bezczynności w podjęciu lub kontynuowaniu postępowania administracyjnego mającego na celu zakończenie sprawy decyzją administracyjną lub w innej formie prawem przewidzianej.
W niniejszej sprawie skarżący wnieśli skargę na niewykonanie przez organ wyroku z dnia 25 listopada 2015 r., sygn. akt I SAB/Wa 530/15 w zakresie zwrotu kosztów postępowania sądowego. Zaznaczyć należy, że wnieśli także odrębną skargę na niewykonanie wyroku Sądu z dnia 25 listopada 2015 r., sygn. akt I SAB/Wa 530/15 i skarga ta zastała zarejestrowana pod sygn. akt I SA/Wa 1569/17.
Wniesienie skargi na niewykonanie wyroku, ale tylko w części dotyczącej zwrotu kosztów postępowania sądowego jest niedopuszczalne.
Cytowany przepis art. 154 § 1 P.p.s.a. nie ma bowiem zastosowania w tym zakresie. Pomiędzy organem a stroną, na rzecz której zasądzono zwrot kosztów postępowania, powstaje jedynie stosunek zobowiązaniowy, w którym organ jest dłużnikiem, zaś strona wierzycielem. W konsekwencji zawiązania stosunku zobowiązaniowego, w razie niewykonania przez organ administracyjny wyroku sądu w części dotyczącej kosztów postępowania, po uprzednim stwierdzeniu prawomocności wyroku, dochodzenie jego wykonania odbywać się będzie w drodze egzekucji sądowej, zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego, nie zaś art. 154 § 1 P.p.s.a. Nie występuje tu bowiem konieczność podjęcia przez organ działań takich jak wydanie decyzji administracyjnej lub innego aktu i czynności wskazanych w art. 3 § 2 P.p.s.a.
Z przyczyn wyżej wymienionych skargę na niewykonanie wyroku Sądu, w zakresie zwrotu kosztów postępowania sądowego należało uznać za niedopuszczalną i na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. odrzucić.