Referendarz sądowy Lucyna Picho Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi W. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia postanawia: przyznać W. K. prawo pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie z urzędu radcy prawnego, którego wyznaczy Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych w W.
W związku ze złożoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargą na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...], skarżący W. K. wystąpił z wnioskiem o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego.
W nadesłanym do Sądu oświadczeniu złożonym na urzędowym formularzu wnioskodawca ujawnił, że nie posiada majątku, zamieszkuje w zadłużonym i zdewastowanym mieszkaniu. Jego dochód stanowią świadczenia w wysokości [...] uzyskiwane z tytułu renty.
Rozpoznając złożony wniosek na wstępie należy zauważyć, że przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, natomiast przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym następuje - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 powołanej ustawy).
W ocenie referendarza sądowego rozpoznającego wniosek W. K. wykazał, że pozostaje w trudnej sytuacji materialnej. Skoro źródłem utrzymania skarżącego jest renta we wskazanej przez niego kwocie, i dodatkowo co wynika z akt administracyjnych sprawy jest on objęty stałą finansową i doraźną opieką właściwego ośrodka pomocy społecznej oczywistym jest, że nie jest on w stanie opłacić kosztów profesjonalnego pełnomocnika bez uszczerbku koniecznego dla swojego utrzymania.
Jednocześnie wskazać należy, że podejmując niniejsze rozstrzygnięcie nie orzekano w przedmiocie zwolnienia od kosztów sądowych o które wnosił skarżący, gdyż jest on zwolniony z obowiązku ich uiszczania z mocy ustawy. Zwolnienie to wynika z przepisu art. 239 pkt 1 lit. "a" powołanej ustawy, w myśl którego strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Taka sytuacja ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem skarga dotyczy czynności organów co do obowiązków podejmowanych w zakresie spraw w przedmiocie pomocy i opieki społecznej.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 258 § 1 i 2 pkt 7 powołanej ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowiono jak w sentencji.