Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi W. W. na uchwałę Rady Gminy O. z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie nienależytego wykonywania zadań postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
W dniu 29 grudnia 2008 r. W. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata (k. 142).
W oświadczeniu złożonym na urzędowym formularzu wniosku skarżący powołał się na "złą sytuację finansową, gospodarczą, majątkową, zdrowotną" swoją i rodziny. Dodatkowo wyjaśnił, że uzyskiwane dochody w całości wydaje na opłaty, zakup leków, żywności i odzieży dla siebie i całej rodziny. Jako miesięczne dochody wspólnego gospodarstwa domowego W. W. wskazał swoją rentę w kwocie około [...] zł, emeryturę żony w kwocie około [...] zł i rentę socjalną syna w kwocie około [...] zł. Skarżący posiada, zgodnie z oświadczeniem, mieszkanie o pow. [...] m2 i nieruchomość rolną o powierzchni [...] ha przeliczeniowego.
Podnieść należy, że przedmiotowy wniosek jest już czwartym wnioskiem w niniejszej sprawie i zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny, jak i Naczelny Sąd Administracyjny już trzykrotnie rozpoznawał wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2008 r. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. W uzasadnieniu postanowienia Sąd powołał się na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2008 r. wydane w niniejszej sprawie, którym odmówił W. W. przyznania prawa pomocy, powołując się na przepis art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dopuszczający możliwość odmowy przyznania prawa pomocy w razie oczywistej bezzasadności skargi. Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając zażalenie od powyższego postanowienia z dnia 5 czerwca 2008 r., postanowieniem z dnia 16 lipca 2008 r., sygn. akt I OZ 519/08 oddalił zażalenie, stwierdzając w uzasadnieniu przedmiotowego rozstrzygnięcia, że przepis art. 247 powołanej ustawy ma zastosowanie do całego postępowania wywołanego skargą.
Na postanowienie z dnia 29 sierpnia 2008 r. W. W. wniósł zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który postanowieniem z dnia 7 października 2008 r., sygn. akt I OZ 763/08 oddalił zażalenie skarżącego. Sąd drugiej instancji stwierdził, że trafność powyższego rozstrzygnięcia została potwierdzona przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 16 lipca 2008 r., I OZ 519/08. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że kolejny wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy nie mógł zostać uwzględniony z uwagi na to, że w sprawie nie doszło do zmiany jakichkolwiek okoliczności, które miałyby wpływ na jego uwzględnienie. W sprawie nie zaistniały bowiem przesłanki, które uzasadniałyby zmianę wcześniej wydanego postanowienia w przedmiocie odmowy przyznania skarżącemu prawa pomocy.
Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, rozpoznając kolejny wniosek W. W. z dnia 1 grudnia 2008 r. o przyznanie prawa pomocy, postanowieniem z dnia 15 grudnia 2008 r. odmówił przyznania prawa pomocy wobec tego, że skarżący nie wykazał, aby w jakikolwiek sposób zmieniły się okoliczności sprawy i że zmianie uległa jego sytuacja materialna i finansowa. Ponadto Sąd wskazał, że skarga wniesiona w przedmiotowej sprawie została odrzucona z uwagi na jej oczywistą bezzasadność, co w ocenie Sądu powodowało konieczność odmownego załatwienia wniosku skarżącego na podstawie art. 247 powołanej ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając zażalenie od powyższego postanowienia z dnia 15 grudnia 2008 r., postanowieniem z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt I OZ 15/09 oddalił zażalenie, podtrzymując stanowisko Sądu I instancji, iż w niniejszej sprawie nie nastąpiła zmiana okoliczności, zatem nie było podstaw do zmiany stanowiska wyrażonego prawomocnym postanowieniem.