Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Marciniak po rozpoznaniu w dniu 14 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku [...] Sp z o.o. z siedzibą w W. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
Postanowieniem z dnia 27 lipca 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 794/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...], wydaną w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, z uwagi na przekroczenie terminu do wniesienia skargi.
Pismem z 28 sierpnia 2018 r. skarżąca złożyła wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi na ww. decyzję, wnosząc jednocześnie ponownie środek zaskarżenia.
Uzasadniając powyższy wniosek spółka oświadczyła, iż przyczyną uchybienia terminu było niezawinione przez wnioskodawcę wprowadzenie w błąd odnośnie daty doręczenia decyzji Ministra Inwestycji i Rozwoju z [...] lutego 2018 r. Spółka zajmująca się księgowością, jak również odbiorem korespondencji, wnioskodawcy w jego siedzibie poinformowała skarżacą, że korespondencja wpłynęła 27 lutego 2018 r., tymczasem miało to miejsce 23 lutego 2018 r. Przy czym członkowie zarządu spółki stałe przebywają poza terytorium RP, muszą zatem polegać na informacjach przekazywanych przez współpracujące z nimi podmioty trzecie. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż zarząd został wprowadzony w błąd właśnie przez podmiot trzeci, za co nie ponosi winy, zważywszy na zatrudnienie profesjonalnego podmiotu do prowadzenia spraw. Wnioskodawca wykazał się odpowiednią starannością i nie dopuścił się lekkiego niedbalstwa. Dopiero 22 sierpnia 2018 r. skarżąca spółka została poinformowana o tym, że doręczenie zaskarżonego orzeczenia w rzeczywistości nastąpiło 23 lutego 2018 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) - dalej "ppsa", jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, Sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu do jej dokonania.
Natomiast w myśl art. 87 § 1 ppsa, wniosek taki wraz ze stosownym pismem należy wnieść w ciągu 7 dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, uprawdopodobniając przy tym okoliczności wskazujące na brak winy (art. 87 § 2 ppsa).
W niniejszej sprawie skarżąca wniosła o przywrócenie terminu do złożenia skargi, wskazując jako przyczynę uchybienia terminu do wniesienia tego środka zaskarżenia, błędne wskazanie przez podmiot współpracujący i odpowiedzialny za odbieranie korespondencji daty odbioru zaskarżonej do Sądu decyzji. Skarżąca dowiedziała się o powyższym błędzie dopiero 22 sierpnia 2018 r.
W związku z tym Sąd uznał, że strona zachowała 7-dniowy, ustawowy termin na wystąpienie z wnioskiem o przywrócenie uchybionego terminu, bowiem wniosek o jego przywrócenie złożyła 28 sierpnia 2018 r.
Przechodząc do oceny merytorycznej wniosku stwierdzić należy, że zdaniem Sądu skarżąca nie uprawdopodobniła, że uchybienie ww. terminu nastąpiło bez jej winy.
Kryterium braku winy, jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu polega na dopełnieniu przez stronę obowiązku dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Zarówno w nauce postępowania administracyjnego (np. M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze 2000, s. 368-370), jak i postępowania cywilnego panuje zgodność, że oceniając wystąpienie tej przesłanki sąd powinien przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy - T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, Część pierwsza, postępowanie rozpoznawcze, t. 1, Warszawa 2003, s. 362. Stanowisko to zostało zaakceptowane w orzecznictwie NSA.