Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski po rozpoznaniu w dniu 20 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale I sprawy ze skargi A sp. z o.o. z/s w M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia oleju smarowego postanawia: odmówić zmiany postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 2106/13 odmawiającego stronie przyznania prawa pomocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu prawomocnym obecnie postanowieniem z dnia 19 maja 2014 r. odmówił skarżącej spółce przyznania prawa pomocy, obejmującego zwolnienie od kosztów sądowych.
Pismem z dnia 30 września 2014 r. strona ponownie wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. W uzasadnieniu ponad uprzednio podane okoliczności podała, że w okresie od kwietnia do czerwca 2014 r. wobec strony zostały wydane decyzje określające wysokość zobowiązań podatkowych na łączną kwotę około [...] zł, które zostały opatrzone rygorem natychmiastowej wykonalności. Podała także, że w 2013 r. osiągnęła zysk w kwocie [...] zł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 165 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity z 2012 r., Dz. U. poz. 270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.) postanowienia niekończące postępowania w sprawie mogą być uchylane i zmieniane wskutek zmiany okoliczności sprawy, chociażby były zaskarżone, a nawet prawomocne.
W ocenie Sądu, nowa okoliczność podana przez stronę, polegająca na określeniu skarżącej kolejnych zobowiązań podatkowych już po złożeniu przez stronę i rozpatrzeniu przez Sąd poprzedniego wniosku o przyznanie praw pomocy, nie może skutkować zmianą uprzedniego postanowienia. Rozpatrując pierwotny wniosek strony Sąd ustalił, że skarżąca osiągała wówczas znaczny przychód oraz zysk netto. Była więc w stanie uiścić koszty związane z zainicjowanymi przez siebie sprawami sądowoadministracyjnymi. Skarżąca nie może przerzucać na Skarb Państwa, a tym samym pozostałych podatników, skutków podjętej przez siebie decyzji, sprowadzającej się do odwleczenia w czasie uiszczenia wpisu od skargi, do którego w praktyce sprowadzają się koszty sądowe w sprawach przed wojewódzkimi sądami administracyjnymi.
Podnieść należy, że stosownie do brzmienia art. 245 § 1 p.p.s.a. i art. 246 § 2 p.p.s.a., rozstrzygnięcie Sądu w zakresie prawa pomocy ma charakter uznaniowy. Ustawodawca użył w przepisach terminu "prawo pomocy może być przyznane". To oznacza, że nawet jeżeli zostałaby spełniona przesłanka braku dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania, Sąd nie musi się przychylić do żądania strony, a jedynie może przyznać prawo pomocy, jeżeli w oparciu o wskazane przepisy uzna, że zachodzi taka potrzeba w świetle zapewnienia stronie realizacji zasady prawa do sądu. Przenosząc powyższe na realia rozpatrywanej sprawy Sąd stwierdza, że skoro skarżąca spółka w chwili wnoszenia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego była zdolna do poniesienia kosztów w niniejszej, a także, co wynika z uzasadnienia uprzedniego postanowienia, we wszystkich sprawach wszczętych przez stronę przed tut. Sądem, skarżąca nie może obecnie domagać się zmiany postanowienia w przedmiocie kosztów.
W tych okolicznościach, marginalnie można już tylko wskazać, że strona reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, na poparcie twierdzeń o zwiększonych obciążeniach finansowych, nie przedłożyła żadnych dokumentów. Niezależnie od fachowej reprezentacji, stronie w treści uprzedniego postanowienia wyjaśniono kwestię ciężaru dowodu w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy. Stwierdzić więc należy, że nawet, gdyby przyjąć, iż okoliczności podniesione przez stronę mogą stanowić podstawę do zmiany uprzedniego postanowienia, skarżąca pomimo wynikającego z ustawy obowiązku, okoliczności tych nie wykazała.
Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 165 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.