Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Maria Tkacz - Rutkowska po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia strony skarżącej na postanowienie referendarza sądowego z dnia 28 stycznia 2016 r., I SA/Wr 2108/13, odmawiające przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A z siedzibą w M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] września 2013 r. Nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego postanawia: odrzucić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2016 r. referendarz sądowy odmówił skarżącej spółce przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Skarżąca, zastępowana w sprawie przez adwokata, wniosła w ustawowym terminie zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2016 r., I SA/Wr 2108/13, do Naczelnego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem tutejszego Sądu. W treści zażalenia wskazała naruszenie art. 246 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity w Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) poprzez jego błędne niezastosowanie w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Zażalenia było niedopuszczalne.
Stosownie do treści art. 259 § 1 p.p.s.a. od postanowień i zarządzeń wydanych przez referendarza sądowego strona albo adwokat, radca prawny, doradca podatkowy lub rzecznik patentowy mogą wnieść do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego sprzeciw w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia zarządzenia lub postanowienia. Natomiast zgodnie z art. 194 § 1 p.p.s.a., zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia wymienione w punktach 1-10 tego przepisu.
W świetle powołanej wyżej regulacji wniesione w niniejszej sprawie zażalenie na postanowienie referendarza sądowego należało ocenić jako niedopuszczalne.
Należy w pierwszej kolejności wskazać, że pełnomocnik skarżącej spółki błędnie oznaczył skarżone postanowienie. Postanowienie z dnia 28 stycznia 2016 r. zostało bowiem wydane przez referendarza sądowego, a nie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu. Jak wynika z akt sądowych, w tym dniu Sąd nie wydał żadnego postanowienia w sprawie. Nie istniał więc skarżony przez stronę akt. Jednak należy zauważyć, że wniesiony środek zaskarżenia zawiera wszelkie elementy, które pozwoliłyby zakwalifikować go jako sprzeciw na ww. postanowienie referendarza. Niemniej trzeba mieć na uwadze, iż tylko strona działająca samodzielnie przed sądami administracyjnymi ma prawo do uzyskania potrzebnych wskazówek co do czynności procesowych oraz pouczenia jej o skutkach prawnych tych czynności i skutkach zaniedbań (art. 6 p.p.s.a.). Tymczasem przedmiotowe zażalenie zostało sporządzone i wniesione przez adwokata, a więc przez profesjonalnego pełnomocnika, od którego należy się spodziewać świadomego doboru właściwych środków zaskarżenia. Nie ulega natomiast wątpliwości, iż zamiarem pełnomocnika było wniesienie zażalenia, o czym świadczy wyraźne oznaczenie tego środka zaskarżenia i zaadresowanie go do Naczelnego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu - czyli w trybie przewidzianym dla zażaleń.
Powyższe stanowisko Sądu nie jest odosobnione. Należy zwrócić uwagę na orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 16 stycznia 2015 r., II FZ 1813/14, z dnia 15 stycznia 2013 r., II GZ 510/12, z dnia 10 stycznia 2013 r., I FZ 565/12, z dnia 23 października 2009 r., I OZ 992/09, z dnia 14 stycznia 2014 r. sygn. akt II FZ 1450/13 (wszystkie dostępne w CBOSA - orzeczenia.nsa.gov.pl).
W tym stanie rzeczy przedmiotowe zażalenie podlegało - na podstawie art. 178 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. - odrzuceniu