Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku strony skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi W. J. - [...] na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w J. G. z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej z tytułu pobranego a niewpłaconego podatku do towarów i usług za sierpień 2005 r. postanawia: odmówić wstrzymania wykonania decyzji.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na powołaną w osnowie postanowienia decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. OZ w J. G., strona skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, nie przedstawiając w tym zakresie żadnego uzasadnienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - w skrócie: "ppsa", sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z konstrukcji tej normy prawnej wynika, iż to na wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w cytowanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli uzna, że spełniona jest ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostaną wykonane. Żądając wstrzymania wykonania decyzji, strona ma zatem obowiązek wykazać istnienie konkretnych i zindywidualizowanych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (vide: postanowienia NSA z dnia 14 listopada 2006 r., sygn. akt II FZ 585/06 i z dnia 2 kwietnia 2009 r., sygn. akt II OZ 308/09). Chodzi tu o taką szkodę (majątkową lub niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Podkreślenia wymaga również, że powołana wyżej regulacja nie uprawnia do dokonywania oceny wniosku o udzielenie ochrony tymczasowej w kontekście zgłoszonych w skardze zarzutów przeciwko skarżonej decyzji. Prowadziłoby to bowiem do merytorycznego rozpoznania skargi, co na etapie rozpoznawania takowego wniosku, dopuszczalne nie jest.
Przechodząc zatem do oceny złożonego w niniejszej sprawie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, Sąd stwierdza, iż nie zasługuje on na uwzględnienie. Wnosząc o udzielnie ochrony tymczasowej, strona nie zawarła bowiem żadnego uzasadnienia w tym zakresie. Tym samym nie wykazała przesłanek przemawiających za tym, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia jej znacznej szkody, czy też trudne do odwrócenia skutki.
Ponadto zaznaczyć należy, że nie jest wystarczające upatrywanie zasadności takiego wniosku w zarzutach stawianych skarżonej decyzji, albowiem, jak już wyżej wspomniano, Sąd rozpoznając wniosek o udzielenie ochrony tymczasowej, nie dokonuje oceny zasadności skargi, lecz bada, analizując argumenty w nim zawarte, czy wystąpiły przesłanki, o których mowa w art. 61 § 3 ppsa.
Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ppsa, orzekł jak w sentencji postanowienia.