Starszy referendarz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach Gabriel Radecki po rozpoznaniu w dniu 19 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. K. na bezczynność Starosty [...] w przedmiocie zwolnienia z opłaty sądowej w kwestii wniosku pełnomocnika skarżącego o przyznanie wynagrodzenia tytułem nieopłaconej pomocy prawnej p o s t a n a w i a przyznać adwokatowi P. S. wynagrodzenie od Skarbu Państwa w kwocie 295,20 zł (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy, w tym podatek od towarów i usług w kwocie 55,20 zł) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2016 r. przyznano skarżącemu prawo pomocy, ustanawiając mu adwokata, którym wyznaczony został adwokat P. S..
Pełnomocnik ten dnia 22 sierpnia 2016 r. przeglądał akta sprawy (k. 63), a na wezwanie Sądu pismem z dnia 5 września 2016 r. wyjaśnił, że pismo skarżącego z dnia 8 marca 2016 r. w istocie stanowi nie skargę, lecz odwołanie i jako takie powinno być przekazane organowi. Wniósł zarazem o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, oświadczając, że koszty te nie zostały opłacone ani w całości, ani w części.
Sąd przekazał pismo z dnia 8 marca 2016 r. organowi i zakreślił numer niniejszej sprawy jako błędnie wpisany.
Mając powyższe na względzie, zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Należy zatem sięgnąć do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1801, dalej powoływanego jako rozporządzenie).
W myśl § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia dla spraw innych niż wymienione w § 21 ust. 1 pkt 1 lit. a i b rozporządzenia stawka maksymalna wynosi w postępowaniu w pierwszej instancji 480 zł. Sprawa, w której pełnomocnika ustanowiono, zalicza się właśnie do tej kategorii. Pismo skarżącego, w związku z którym Sąd podjął w niej postępowanie, zarejestrowano jako skargę na bezczynność organu, natomiast w § 21 ust. 1 pkt 1 lit. a i b rozporządzenia mowa jest o sprawach, których przedmiotem są odpowiednio należność pieniężna (lit. a), czyli kwestia ustalenia lub określenia wysokości takiej należności, oraz skargi na decyzję lub postanowienie Urzędu Patentowego (lit. b). Dalszą kwestia pozostaje to, że wskutek wyjaśnień pełnomocnika uznano tę kwalifikację za błędną i zakreślono numer sprawy. Nie niweczy to przecież czynności, które zostały wcześniej dokonane właśnie w odniesieniu do skargi na bezczynność. Są to zresztą nie tylko czynności Sądu, ale i pełnomocnika, który w efekcie powinien otrzymać za nie stosowne wynagrodzenie.
Według § 4 opłatę ustala się w wysokości co najmniej 1/2 opłaty maksymalnej (ust. 1), a ustalenie jej w wysokości wyższej, lecz nieprzekraczającej opłaty maksymalnej następuje z uwzględnieniem stopnia zawiłości sprawy oraz nakładu pracy adwokata oraz wkładu jego pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, wartości przedmiotu sprawy, wkładu pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, a także trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności (ust. 2).
W ocenie rozpoznającego wniosek w sprawie nie wystąpiły ostatnio wymienione okoliczności uzasadniające podwyższenie opłaty. Działania pełnomocnika w sprawie nie wiązały się z ponadprzeciętnym nakładem pracy, gdyż sprowadzały się do jednorazowej wizyty w Sądzie celem zapoznania się ze nielicznymi dokumentami znajdującymi się w aktach i do sporządzenia niezbyt obszernego pisma. Pismo to nie mogło przy tym przyczynić się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy w tym sensie, że do takiego rozstrzygnięcia w istocie nie doszło, ponieważ w następstwie stanowiska pełnomocika numer sprawy zakreślono bez wydania orzeczenia kończącego toczące się w niej postępowanie, w szczególności bez przeprowadzenia sądowoadministracyjnej kontroli działalności organu administracji publicznej. Dlatego opłatę ustalono w wysokości połowy opłaty maksymalnej, czyli w kwocie 240 zł.
Wedle § 4 ust. 3 rozporządzenia opłatę tę podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług, tj. o 23% (55,20 zł).
Wobec powyższego na podstawie art. 250 § 1 w związku z art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i z uwzględnieniem § 4 ust. 1, 2 i 3, § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia orzeczono jak w sentencji.