Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Krzykowski po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2018r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Spółki A. na bezczynność Naczelnika Urzędu Celno - Skarbowego w przedmiocie niedoręczenia decyzji postanawia odrzucić skargę.
Spółka A. (dalej w skrócie Spółka, skarżąca, strona), reprezentowana przez adwokata, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na bezczynność Naczelnika Urzędu Celno - Skarbowego w przedmiocie niedoręczenia decyzji z dnia "[...]" nr "[...]" za pomocą środków komunikacji elektronicznej.
Skarżąca podała, że już w dołączonym do skargi piśmie do Naczelnika Urzędu Celno - Skarbowego (dalej Naczelnik Urzędu, organ I instancji) z dnia 15 grudnia 2017r. wskazała na wadliwe adresowanie ww. decyzji z dnia "[...]" z pominięciem adresu elektronicznego pełnomocnika i wniosła o jej doręczenie pełnomocnikowi za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Obecnie także w skardze zwróciła się o zobowiązanie organu I instancji do doręczenia ww. decyzji pełnomocnikowi za pomocą środków komunikacji elektronicznej.
W odpowiedzi na skargę Naczelnik Urzędu wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017r., poz. 1369, dalej: "p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a, czyli w sprawach skarg na: decyzje administracyjne; postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień niemających w niniejszej sprawie zastosowania; inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie Kodeks postępowania administracyjnego, postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy Ordynacja podatkowa, postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej, oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających.
Celem skargi na bezczynność organu jest doprowadzenie do wydania aktu względnie dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Natomiast czynność polegająca na doręczeniu decyzji organu administracyjnego nie mieści się w katalogu spraw podlegających kognicji sądów administracyjnych wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1-3 i 4a p.p.s.a.. Nie stanowi też czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 4 tej ustawy (por. postanowienia NSA z dnia: 30 lipca 2014r., sygn. akt II OSK 1979/14; 12 września 2012r., sygn. akt I OSK 1788/12; 19 lutego 2009r., sygn. akt I OSK 438/08, 9 kwietnia 2015r., sygn. akt I GSK 397/15, 30 października 2017r., sygn. akt I FSK 1479/17, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: "CBOSA"). Ten ostatni przepis odnosi się bowiem do działań materialno - technicznych organu, wywołujących określone tam skutki prawne. Czynność doręczenia nie przyznaje natomiast, nie stwierdza, nie uznaje żadnych uprawnień i obowiązków. Doręczenie wywołuje jedynie ten skutek, że od daty doręczenia biegnie dla strony termin do wniesienia określonych środków zaskarżenia. Prawidłowość doręczenia może być oceniana w toku postępowania odwoławczego. Może być też przedmiotem badania przez sąd administracyjny przy ocenie legalności danego aktu. Niewykonanie takiej czynności nie stanowi jednak bezczynności czy przewlekłego prowadzenia postępowania w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.. Nie podlega zatem kontroli sądowej w drodze odrębnej skargi o jakiej mowa w tym przepisie (podobnie NSA w postanowieniu z dnia 6 czerwca 2012r., sygn. akt I OSK 1194/12, CBOSA).
Wobec powyższego, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1) i § 3 p.p.s.a., należało skargę odrzucić.