Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. W. i J. W. na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o wyznaczenie organu właściwego do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 16 grudnia 2014 r. J. W. oraz J. W. (dalej jako: "skarżących") wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o wyznaczenie organu właściwego do rozpoznania wniosku skarżących w sprawie wznowienia postępowań administracyjnych na podstawie art. 145 § 1 pkt 3 Kpa lub wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] września 1994 r.
W odpowiedzi na skargę Prezes Rady Ministrów wniósł o odrzucenie skargi, ewentualnie o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Skarga, jako niedopuszczalna, podlega odrzuceniu.
Zgodnie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej jako: "Ppsa"), sąd administracyjny orzeka w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4, tj. w sprawach na: decyzje administracyjne, postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym na które służy zażalenie, inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
Z powyższych regulacji wynika, że zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej do sądu administracyjnego jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest na mocy powołanych wyżej przepisów zaskarżenie decyzji, postanowień oraz innych aktów i czynności.
Zgodnie natomiast z art. 58 § 1 pkt 6 Ppsa Sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn jej wniesienie jest niedopuszczalne.
Stosownie do treści art. 26 § 2 Kpa w przypadku wyłączenia organu sprawę załatwia: 1) w okolicznościach przewidzianych w art. 25 § 1 pkt 1 - organ wyższego stopnia nad organem załatwiającym sprawę; 2) w okolicznościach przewidzianych w art. 25 § 1 pkt 2 - organ wyższego stopnia nad organem, w którym osoba wymieniona w tym przepisie zajmuje stanowisko kierownicze. Organ wyższego stopnia może do załatwienia sprawy wyznaczyć inny podległy sobie organ. W razie gdy osobą wymienioną w art. 25 § 1 pkt 2 jest minister albo prezes samorządowego kolegium odwoławczego, organ właściwy do załatwienia sprawy wyznacza Prezes Rady Ministrów.
W postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1900/09, LEX nr 582861, postanowienie wydane na podstawie art. 26 § 2 Kpa o wyznaczeniu przez organ wyższego stopnia do załatwienia sprawy innego podległego mu organu, nie jest żadnym z postanowień, o którym mowa w treści art. 3 § 2 pkt 2 Ppsa. Wynika z tego, że nie przysługuje od niego zażalenie, a także jako rozstrzygnięcie incydentalne wydawane w toku innego postępowania zmierzającego do rozstrzygnięcia wniosku strony, nie kończy postępowania w sprawie jak i nie rozstrzyga jej co do istoty. Na postanowienie to nie przysługuje skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Z powyższego wynika, że nie jest to więc postanowienie podlegające zaskarżeniu do sądu administracyjnego o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 2 Ppsa.
W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że skoro na postanowienie wydane w trybie art. 26 § 2 Kpa nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego, to tym samym nie przysługuje skarga na bezczynność organu polegająca na nierozpoznaniu wniosku wniesionego w trybie art. 26 § 2 Kpa, w tym także na niewyrażeniu stanowiska przez ten organ w formie postanowienia.
Z tych względów Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 Ppsa, postanowił jak w sentencji.