Wniosek w przedmiocie rozpoznania zażalenia
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Lenart (spr.) po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. C. o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez uiszczenie wpisu od skargi w sprawie ze skargi M. C. na bezczynność Ministra Infrastruktury w przedmiocie rozpoznania zażalenia postanawia: odmówić przywrócenia terminu.

Uzasadnienie strona 1/2

Pismem z dnia 6 stycznia 2011 r. M. C. osobiście wniósł skargę na na bezczynność Ministra Infrastruktury w przedmiocie rozpoznania jego zażalenia z dnia 30 sierpnia 2010 r., na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. o umorzeniu postępowania z wniosku o wyłączenie spod egzekucji nieruchomości położnej w W., w dzielnicy [...], w obrębie [...], oznaczonej na mapie nr ew. [...].

W piśmie z dnia 31 marca 2011 r. (data prezentaty) radca prawny T. K. podtrzymał skargę i wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Do pisma nie został załączony dokument pełnomocnictwa.

Zarządzeniem z dnia 1 kwietnia 2011 r. Sąd wezwał skarżącego do uiszczenia wpisu od skargi.

Następnie Sąd w wezwał radcę prawnego T. K. do nadesłania pełnomocnictwa do reprezentowania M. C. przed sądami administracyjnymi, pod rygorem pominięcia czynności pełnomocnika - w terminie 7 dni.

W odpowiedzi na powyższe pismo radca prawny złożył dokument pełnomocnictwa w dniu 27 maja 2011 r. (k. 31 akt sądowych) - nie upoważniał on jednak do reprezentowania skarżącego przed sądami administracyjnymi.

W dniu 3 czerwca 2011 r. Sąd zarządził, że wobec nienadesłania pełnomocnictwa do reprezentowania skażanego przed sądami administracyjnymi, skarżacy działa w sprawie osobiście.

Postanowieniem z tej samej daty, sygn. akt I SAB/Wa 40/11 Sąd odrzucił skargę M. C. z uwagi na brak uiszczenia wpisu od skargi w oznaczonym przez Sąd 7 dniowym terminie.

Pismem z dnia 20 czerwca 2011 r. skarżący, reprezentowany przez T. K., wniósł o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi, poprzez uiszczenie wpisu od skargi. W uzasadnieniu wniosku stwierdził, że w postępowaniu administracyjnym był zastępowany przez pełnomocnika, a pełnomocnictwo obejmowało także umocowanie do zastępowania przed sądami administracyjnymi. Skarżący reprezentowany był przez fachowego pełnomocnika od początku przed sądem. Dodał, że należy przyjąć, iż był zastępowany od dnia 31 marca 2011 r., tj. od dnia, w którym zostało złożone w sprawie pismo przez pełnomocnika skarżącego. Natomiast w dniu 1 kwietnia 2011 r. zarządzenie o wpisie zostało skierowane na adres skarżącego a nie pełnomocnika, zatem powinno być ocenione jako wadliwe i bezskuteczne.

Z uwagi na wadliwe doręczenie należy przyjąć, iż skarżący nie zachował terminu do uiszczenia wpisu bez swojej winy. Dodał, że 7-dniowy termin do złożenia wniosku należy liczyć od dnia 14 czerwca 2011 r., tj. od daty doręczenia postanowienia o odrzuceniu skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje

Stosownie do art. 86 § 1 p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności procesowej w postępowaniu procesowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Odwołanie się do braku winy w cyt. przepisie powoduje, że przywrócenie uchybionego terminu uzasadniają wyłącznie takie obiektywne, występujące bez woli strony, okoliczności i zdarzenia, które mimo dołożenia odpowiedniej staranności w prowadzeniu własnych spraw udaremniły dokonanie czynności w postępowaniu sądowym we właściwym czasie. Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez stronę zalicza się np. przerwę w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar, dodatkowo w orzecznictwie sądowym, jako przykład braku winy w uchybieniu terminu, wskazuje się między innymi mylne pouczenie o środkach zaskarżenia (niepublikowany wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2005 r. I OSK 271/05 oraz niepublikowane postanowienie WSA w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2004 r., III SA 1983/03),

Strona 1/2