Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Przemysław Żmich po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. C. na bezczynność Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie rozpoznania zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie postanawia 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącej kwotę 100 (sto) złotych tytułem uiszczonego wpisu sądowego.
Pismem z dnia 29 września 2011 r. A. C. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie rozpoznania zażalenia z dnia [...] stycznia 2011 r. na niezałatwienie przez [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wniosku skarżącej z dnia [...] listopada 2008 r. o wydanie zaświadczenia dotyczącego zabytku nieruchomego pn. "[...]" (Gmina B.), nr rej. [...],[...]. W dniu 19 stycznia 2012 r. skarżąca uiściła wpis sądowy w kwocie stu złotych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Zgodnie z treścią art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej ppsa, sądy administracyjne sprawują kontrolę administracji publicznej w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a tej ustawy tzn. takich, które mogą zakończyć się decyzją administracyjną, postanowieniem wydanym w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończącym postępowanie, a także postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty, postanowieniem wydanym w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie albo innym aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, które dotyczą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
Zarzut skargi dotyczy bezczynności Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w rozpatrzeniu zażalenia A. C. na nierozpoznanie w terminie przez [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wniosku skarżącej z dnia [...] listopada 2008 r. dotyczącego informacji na temat zabytku pn. "[...]".
Tego typu zażalenie nie podlega jednak jednemu z aktów, o którym mowa art. 3 § 2 pkt 1- 4a ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a tym samym do bezczynności w rozpatrywaniu tego typu zażalenia nie ma zastosowania sądowa kontrola administracji publicznej
W myśl przepisu art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 tej ustawy lub na przewlekłe prowadzenie postępowania, służy stronie zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia (§1), a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Organ ten uznając zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszeniu terminów załatwienia sprawy w przyszłości. Organ stwierdza jednocześnie, czy niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 2).
W orzecznictwie przyjmuje się, że wniesienie zażalenia w trybie art. 37 § kpa jest wyłącznie warunkiem formalnym wystąpienia przez stronę ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność organu I instancji, który pozostaje w zwłoce i nie może być traktowane jako odrębne i samodzielne postępowanie administracyjne (por. postanowienie WSA w Gdańsku z dnia 16 listopada 2004 r., sygn. akt II SAGd 715/04 LEX nr 203317). Wniesienie zażalenia powoduje jedynie powstanie uprawnienia do wniesienia skargi na bezczynność organu I instancji niezależnie od tego, czy organ wyższego stopnia po złożeniu zażalenia podjął jakiekolwiek czynności określone w art. 37 § 2 kpa (por. postanowienie NSA w Warszawie z dnia 29 stycznia 2002 r., sygn. akt IV SAB 210/01).
Zauważyć należy, że postanowienie organu administracji publicznej wyższego stopnia wydane na skutek zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie nie kończy postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga sprawy co do istoty. Na wskazane wyżej postanowienie nie służy również zażalenie. Rozstrzygniecie to nie mieści się zatem w katalogu orzeczeń wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skarga A. C., na bezczynność Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie rozpoznania zażalenia wniesionego na podstawie art. 37 kpa na niezałatwienie przez [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków sprawy w terminie jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 ppsa, postanowił jak w sentencji.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 ppsa.