Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodnicząca Sędzia WSA Magdalena Durzyńska po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym skargi kasacyjnej od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2015 r. w sprawie ze skargi A. Z. i G. Z. na bezczynność Burmistrza [...] w przedmiocie nabycia prawa własności postanawia 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić skarżącym uiszczony wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 150 (słownie: sto pięćdziesiąt) złotych.
A. Z. i G. Z. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Burmistrza [...], domagając się nakazania temu organowi wydania aktu administracyjnego umożliwiającego przeniesienie na ich rzecz prawa własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr ew. [...] o powierzchni [...] ha położonej przy ulicy [...] w M..
Postanowieniem z dnia 16 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę, wskazując, że sprawa nie podlega kognicji sądów administracyjnych.
Pismem z dnia [...] lutego 2015 r. G. Z. wniósł osobiście sporządzoną skargę kasacyjną od postanowienia z dnia 16 stycznia 2015 r., zarzucając WSA w Warszawie naruszenie art. 58 § 1 pkt 1 w związku z art. 3 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. 2012 r., poz. 270), zwanej dalej ppsa. Jednocześnie w piśmie przewodnim do skargi zaznaczył, że niezastosowanie się do pouczenia dotyczącego przymusu adwokacko-radcowskiego przy sporządzeniu skargi kasacyjnej wynika z braku możliwości skontaktowania się z profesjonalnym pełnomocnikiem. Powołał się również na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 kwietnia 2014 r. sygn. SK 22/11.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 173 § 1 ppsa od wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Zgodnie z art. 175 § 1 ppsa, skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Wymóg ten nie dotyczy sytuacji, kiedy skargę kasacyjną sporządza sędzia, prokurator, notariusz, radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych, będący stroną, jej przedstawicielem lub pełnomocnikiem albo jeżeli skargę kasacyjną wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka (§ 2). Skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia stronie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem (art. 177 § 1 ppsa).
W myśl art. 178 powołanej ustawy, wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również skargę kasacyjną, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.
W niniejszej sprawie niewątpliwie skarga kasacyjna nie została sporządzona z zachowaniem wymogów zawartych we wspomnianych wyżej przepisach, czego sam skarżący nie kwestionuje. Odnosząc się zaś do argumentów zawartych w jego piśmie, w pierwszej kolejności należy wskazać, że niemożność znalezienia profesjonalnego pełnomocnika, który podjąłby się sporządzenia skargi kasacyjnej, nie stanowi okoliczności umożliwiającej uznanie własnoręcznie sporządzonej za skargę prawidłowo wniesioną. Wymóg w tym zakresie jest wyraźnie określony przez przepisy prawa, co do których skarżący miał świadomość.
Wskazany przez skarżącego wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 kwietnia 2014 r. sygn. SK 22/11 dotyczy kwestii innego braku skargi kasacyjnej, niż ten, z którym mamy do czynienia w niniejszej sprawie. W rozstrzyganym przez Trybunał Konstytucyjny przypadku brak skargi kasacyjnej dotyczył jej treści, a więc kwestii merytorycznych, nie zaś formalnych. Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał wypowiedział się w zakresie zupełnie innego przepisu niż ten, któremu uchybił skarżący w sprawie niniejszej.
Ponieważ z akt sprawy nie wynika, aby skarżący należał do kręgu osób wymienionych w art. 175 § 1 i 2 ppsa - skarga kasacyjna sporządzona przez niego osobiście jest niedopuszczalna i podlegała odrzuceniu.
Z tych względów, na podstawie art. 178 w związku z art. 175 § 1 oraz art. 177 § 1 ppsa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji postanowienia zwracając jednocześnie wpis od skargi.