Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. R. na bezczynność Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w przedmiocie rozpoznania odwołania od decyzji postanawia: 1. umorzyć postępowanie sądowe; 2. zwrócić skarżącej A. R. wpis sądowy w wysokości 100 (sto) złotych.
A.R. pismem z 12 stycznia 2018 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w przedmiocie rozpoznania odwołania od decyzji Wojewody [...] z [...] marca 2016 r.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o umorzenie postępowania, wskazując, że decyzją z [...] lutego 2018 r. nr [...] rozpatrzył przedmiotowe odwołanie, ewentualnie o oddalenie skargi.
A.R. pismem z 26 lutego 2018 r., na podstawie art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), powoływanej dalej jako P.p.s.a., cofnęła wniesioną skargę i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania na podstawie art. 201 w zw. z art. 205 § 1 i 2 P.p.s.a. W uzasadnieniu pisma wskazała, że wobec faktu, że wydanie decyzji przez organ nastąpiło po upływie terminu, zasadne jest przyznanie skarżącej kosztów postępowania wywołanych postawą organu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 60 P.p.s.a. skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę (art. 161 § 1 pkt 1 P.p.s.a.).
W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącej oświadczył, że cofa skargę. Sąd uznając ww. oświadczenie za skuteczne i nie pozostające w sprzeczności z prawem orzekł jak w pkt 1 sentencji postanowienia na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 w zw. z art. 60 P.p.s.a.
Odnosząc się do wniosku pełnomocnika skarżącej o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego, wskazać należy, że ustawodawca w przypadku cofnięcia skargi przewidział prawną możliwość zwrotu przez sąd (a nie przez organ) uiszczonego wpisu sądowego od skargi, co wynika wprost z regulacji art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a. W tej sytuacji o kosztach postępowania w niniejszej sprawie orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a. (pkt 2 sentencji postanowienia).
Zwrot kosztów postępowania od organu na rzecz skarżącego, który w świetle brzmienia art. 201 § 1 P.p.s.a. przysługuje także w razie umorzenia postępowania z przyczyny określonej w art. 54 § 3 P.p.s.a. nie może mieć natomiast miejsca na gruncie rozpoznawanej sprawy, ponieważ umorzenie postępowania z przyczyny określonej w art. 54 § 3 P.p.s.a. następuje w oparciu o inną podstawę prawną, a mianowicie na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a., a więc wówczas gdy postępowanie z innych przyczyn (aniżeli cofnięcie skargi) stało się bezprzedmiotowe. Z bezprzedmiotowością postępowania z innych przyczyn skutkującą umorzeniem postępowania mamy do czynienia w sytuacji określonej dyspozycją art. 54 § 3 P.p.s.a., czyli wtedy gdy organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, w zakresie swojej właściwości uwzględni skargę w całości w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania. Uwzględniając skargę, organ zobligowany został do jednoczesnego stwierdzenia, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa. W przedmiotowej sprawie organ wprawdzie decyzją z [...] lutego 2018 r. rozpoznał odwołanie od decyzji Wojewody [...] z marca 2016 r., to jednak nie dokonał jakiejkolwiek oceny, czy bezczynność, jakiej się dopuścił miała miejsce bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Nie można zatem uznać, jak oczekuje tego pełnomocnik skarżącej, że organ uwzględnił skargę w ramach autokontroli w trybie art. 54 § 3 P.p.s.a. W tej sytuacji brak było podstaw do zasądzenia na rzecz skarżącej od organu kosztów postępowania na podstawie art. 201 § 1 w zw. z art. 54 § 3 oraz w zw. z art. 205 § 1 i § 2 P.p.s.a.