Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Gabriela Nowak po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Agencji [...] - spółka jawna z siedzibą w B. na bezczynność Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie rozpoznania odwołania postanawia umorzyć postępowanie sądowe.
Pismem z dnia 23 lutego 2010 r. Agencja [...] - spółka jawna z siedzibą w B. wniosła skargę na bezczynność Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie rozpoznania odwołania ww. spółki od decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...].
W odpowiedzi na skargę organ wskazał, iż po wniesieniu skargi rozstrzygnął sprawę decyzją z dnia [...] marca 2010 r. nr [...]. Oznacza to, że nie pozostaje on w zwłoce.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie pismem z dnia 15 kwietnia 2010 r. zwrócił się do strony skarżącej o złożenie oświadczenia czy podtrzymuje ona swoją skargę. W odpowiedzi na powyższe wezwanie, w piśmie z dnia 21 kwietnia 2010 r. skarżąca oświadczyła, że nie podtrzymuje skargi na bezczynność Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiotowej sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje.
Oświadczenie strony skarżącej z dnia 21 kwietnia 2010 r., iż nie podtrzymuje ona swojej skargi należy uznać za równoznaczne z cofnięciem tej skargi.
Zgodnie zaś z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
W niniejszej sprawie Sąd uznał cofnięcie skargi za dopuszczalne i prawnie skuteczne.
W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.