Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska po rozpoznaniu w dniu 23 września 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy skargi kasacyjnej U. R. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 09 lipca 2010 r., sygn. akt I SAB/Wa 99/10 w sprawie ze skargi U. R. na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie zawieszenia postępowania w celu rozpatrzenia zagadnienia wstępnego postanawia odrzucić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 09 lipca 2010 r. sygn. akt I SAB/Wa 99/10 odrzucił skargę U. R. na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie zawieszenia postępowania w celu rozpatrzenia zagadnienia wstępnego.
Odpis nieprawomocnego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 09 lipca 2010 r. wraz z uzasadnieniem został doręczony U. R. w dniu 30 lipca 2010 r.
W dniu 26 sierpnia 2010 r. (data prezentaty) U. R. wniosła skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
Zgodnie z art. 175 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, z zastrzeżeniem przypadków, gdy skargę kasacyjną sporządza sędzia, prokurator, notariusz, radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych, będący stroną, jej przedstawicielem lub pełnomocnikiem albo jeżeli skargę kasacyjną wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich.
Stosownie do art. 178 powołanej wyżej ustawy, wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również skargę kasacyjną, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.
Skarga kasacyjna sporządzona przez skarżącą osobiście nie spełnia wymogu określonego w art. 175 § 1 i 2 powołanej wyżej ustawy, a tym samym jest niedopuszczalna.
Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 178 powołanej wyżej ustawy, orzekł jak w sentencji postanowienia.