Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska po rozpoznaniu w dniu 01 października 2012 r., na posiedzeniu niejawnym wniosku K. R. o wymierzenie grzywny Dyrektorowi Izby Skarbowej w B. postanawia: odrzucić wniosek
Pismem z dnia [...] skarżąca wniosła o wymierzenie grzywny Naczelnikowi Drugiego Urzędu Skarbowego w B. w związku z nieprzekazaniem skargi z dnia [...] wraz z aktami sprawy oraz odpowiedzią na skargę do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego. Do wniosku skarżąca dołączyła kserokopię skargi na bezczynność organu z dnia [...] oraz pisma z dnia [...], w którego rozpatrywaniu organ miał się dopuścić bezczynności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy zaznaczyć, iż wniosek K. R. jest kolejnym wnioskiem skarżącej o wymierzenie grzywny Naczelnikowi Drugiego Urzędu Skarbowego w B. w związku z nieprzekazaniem skargi z dnia [...].
Podobnie jak w sprawie o sygn. akt I SO/Bd 38/12 Sąd uznał, iż wniosek dotyczy nieprzekazania skargi z dnia [...], dotyczącej bezczynności organu w postępowaniu wszczętym na skutek pisma z dnia [...].
Stosownie do treści art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz. U. z 2012 poz. 270, dalej p.p.s.a) w razie niezastosowania się do obowiązków określonych w art. 54 § 2 p.p.s.a. (tj. nieprzekazania skargi sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia), sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.
Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż wniosek K. R. podlegać musi odrzuceniu. Z treści wniosku wynika, iż skarżąca ponownie domaga się wymierzenia grzywny organowi.
Sąd stwierdza, że przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Bydgoszczy toczy się postępowanie z wniosku K. R. o wymierzenie Naczelnikowi Drugiego Urzędu Skarbowego w B. Wniosek ten został zarejestrowany i był prowadzony pod sygn. akt I SO/Bd 38/12. Postanowieniem z dnia 14 września 2012r., (sygn. akt j. w.) Sąd oddalił wniosek strony, uzasadniając to faktem, że skarga w związku z którą wniesiono o wymierzenie grzywny została przez organ przekazana Wojewódzkiemu Sadowi Administracyjnemu w Bydgoszczy w terminie przewidzianym w art. 54 § 2 p.p.s.a. (sprawa o sygn. akt. I SAB/Bd 33/12). Ustalenia te potwierdza analiza załączonych do wniosku strony kserokopii dokumentów, które są tożsame z dokumentami dołączonymi do spraw o sygn. I SO/Bd 38/12 (kserokopia skargi na bezczynność organu z dnia 20 czerwca 2012r. ) oraz I SAB/Bd 33/12 (oryginał skargi).
W konsekwencji uznać należy, że wniosek dotyczy tego samego przedmiotu postępowania, co w sprawie sygn. akt I SO/Bd 38/12.
Stosownie do treści art. 64 § 3 p.p.s.a. do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, zaś art. 58 § 1 pkt 4 p.p.s.a. stanowi, iż sąd odrzuca skargę jeżeli sprawa objęta skargą pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku lub została już prawomocnie osądzona. Oznacza to, że z uwagi na zaistnienie "powagi rzeczy osądzonej" wykluczone jest ponowne rozstrzyganie tej samej sprawy. Naruszenie powagi rzeczy osądzonej (res iudicata) ma miejsce wtedy, gdy skarga zostanie wniesiona na akt lub czynność w sprawie, w której postępowanie jest w toku lub zostało zakończone prawomocnym wyrokiem i zachodzi tożsamość podmiotów i przedmiotu postępowania - (por. J. P. Tarno "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi" - Komentarz, wyd. LexisNexis, str. 176).
Z uwagi na to, iż sprawy o sygn. akt I SO/Bd 37/12 i I SO/Bd 38/12 objęte są skargą ( w tym przypadku wnioskiem) pomiędzy tymi samymi stronami (tożsamość podmiotowa) oraz dotyczą tego samego przedmiotu (tożsamość przedmiotowa), a ponadto sprawa o sygn. I SO/Bd 38/12 została już rozstrzygnięta Sąd uznał, iż niemożliwym z mocy prawa jest prowadzenie postępowania sądowoadministracyjnego pomiędzy tymi samymi stronami, a ponowny wniosek o wymierzenie grzywny jako niedopuszczalny podlegać będzie odrzuceniu.
Z powyżej wskazanych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny działając w oparciu o art. 58 § 1 pkt 4 w zw. z art. 64 § 3 i art. 55 § 1 p.p.s.a orzekł jak w sentencji postanowienia.