Referendarz sądowy Grzegorz Antas Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie z wniosku A. B. w przedmiocie wymierzenia Burmistrzowi Miasta Z. grzywny za nieprzekazanie w ustawowym terminie skargi, odpowiedzi na skargę i akt administracyjnych postanawia: przyznać prawo pomocy w zakresie ustanowienia adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka w [...]
Wraz z wnioskiem o wymierzenie Burmistrzowi Miasta Z. grzywny za nieprzekazanie w ustawowym terminie skargi z 8 marca 2012 r., odpowiedzi na skargę i akt administracyjnych w sprawie pomocy społecznej skarżący A. B. wystąpił o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym.
W urzędowym formularzu PPF wnioskodawca podał, że prowadzi gospodarstwo domowe wraz z żoną oraz czwórką małoletnich dzieci. Skarżący oraz jego żona przebywają w Polsce, posiadając status uchodźców. Nie uzyskują dochodów z pracy. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Środki utrzymania, jak wynika z przedstawionych wyjaśnień, skarżący i jego rodzina czerpią z pomocy finansowej otrzymywanej od rodziny (matki) zamieszkałej w Iranie oraz pomocy finansowej otrzymywanej z Ośrodka Pomocy Społecznej w Z.
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważyć należało, co następuje:
Zgodnie z art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), dalej: p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), natomiast zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2).
Skarżący wystąpił o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, niemniej merytorycznemu rozpoznaniu mógł podlegać jedynie wniosek strony o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Jest to uzasadnione tym, że w świetle art. 239 pkt 1 lit. a p.p.s.a. strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w przedmiocie pomocy społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Sprawa z wniosku skarżącego o wymierzenie organowi grzywny mieści się w zakresie przedmiotowym przywołanego przepisu (por. postanowienie NSA z 24.08.2010 r. sygn. I OZ 616/10). Zaistniały w rozstrzyganej sprawie brak podstaw prawnych do przyznania skarżącemu zwolnienia na mocy orzeczenia sądu stanowi przyczynę pozostawienia bez rozpoznania jego wniosku we wskazanym zakresie.
Odnosząc się do pozostałej części żądania, wniosek skarżącego w zakresie ustanowienia pełnomocnika uznać należy za uzasadniony, wobec stwierdzenia, że sytuacja materialna składającego wniosek nie pozwala mu na samodzielne pokrycie kosztów korzystania z tej formy pomocy prawnej. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty odnoszące się do podstaw udzielanej rodzinie skarżącego pomocy finansowej z pomocy społecznej oraz jej wysokości dowodzą, że deklarowana przez wnioskodawcę zła sytuacja materialna ma charakter rzeczywisty. Sześcioosobowa rodzina czerpie wyłączne środki utrzymania od osób i instytucji, które nie mogą być zobowiązane do równoległego udzielania pomocy finansowej skarżącemu oraz ponoszenia w jego sprawie kosztów postępowania, co sprawia, że stwierdzone okoliczności sprawy odpowiadają warunkom przyznania prawa pomocy określonym w art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.