Dnia 9 września 2009 roku Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA: Anna Świderska po rozpoznaniu w dniu 9 września 2009 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 marca 2009 roku sygn. akt I SA/Wr 200/09 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi K. Z., E. Z. i J. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 29 grudnia 2008 roku nr [...] w przedmiocie: podatku od spadków i darowizn postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 23 marca 2009 r., w sprawie sygn. akt I SA/Wr 200/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę K. Z., J. Z. i E. Z. na decyzję Dyrektor Izby Skarbowej w W. z dnia 29 grudnia 2008 roku w przedmiocie podatku od spadków i darowizn.
W motywach orzeczenia Sąd wyjaśnił, że stosownie do art. 50 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej: "p.p.s.a.", uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny. Adresatem decyzji stanowiącej przedmiot zaskarżenia są K. Z. i E. Z.. Zatem J. Z. nie jest stroną w niniejszej sprawie, gdyż zaskarżona decyzja nie dotyczy jego interesu prawnego, a wobec tego jego skarga podlega odrzuceniu w myśl art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
W rozpoznawanej sprawie zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału skarżące E. Z. i K. Z. zostały wezwane do uzupełnienia braków skargi przez uiszczenie wpisu sądowego w kwocie 116 zł, w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi. Ze zwrotnych potwierdzeń odbioru wynika, że w przypadku K. Z. pismo odebrał ojciec J. Z. w dniu 9 marca 2009r. E. Z. odebrała pismo osobiście 10 marca 2009 r. Wpis sądowy w żądanej wysokości nie został uiszczony. Wobec nieuiszczenia pomimo wezwania należnego wpisu od skargi stosownie do przepisu art. 220 § 2 p.p.s.a. skarga E. Z. i K. Z. podlegała odrzuceniu.
Skargę kasacyjną od tego postanowienia wniósł J. Z. domagając się jego uchylenia w całości i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania. W petitum skargi pod adresem sądu I instancji sformułowany został zarzut naruszenia przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy tj.: art. 58 § 1 pkt 3 i art. 83 p.p.s.a., zaś w jej uzasadnieniu podniesiony został zarzut naruszenia art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a i art. 220 § 3 p.p.s.a. przez ich niewłaściwe zastosowanie. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik podatnika wskazał, iż skarga w niniejszej sprawie została wniesiona przez E., K. i J. Z., bowiem byli oni stronami umowy darowizny, która legła u podstaw przedmiotowego postępowania podatkowego. Przelewem bankowym z dnia 11 marca 2009 roku została przelana kwota 116 zł tytułem opłaty sądowej w sprawach o sygn. akt I SA/Wr 1999/09 i I SA/Wr 200/09., bowiem skarżący był przekonany, że pod wskazanymi sygnaturami mieści się wspólna sprawa skarżących i należna jest jedna opłata. Nadto skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie art. 50 § 1 i 2 p.p.s.a. wskazując, iż uprawnionymi do wniesienia skargi do sądu administracyjnego są osoby biorące udział w postępowaniu administracyjnym, a skarżący niewątpliwe zalicza się do ich kręgu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie jest zasadna.
Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym uchybił sąd, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazania dodatkowo, że to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna nieodpowiadająca tym wymaganiom uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Zgodnie z utrwaloną już linią orzecznictwa, jako wysoce sformalizowany środek zaskarżenia, skarga kasacyjna, zgodnie z art. 176 p.p.s.a., powinna zawierać zarzuty korespondujące z wyraźnie wskazanymi podstawami kasacyjnymi, określonymi w art. 174 pkt 1 i 2 tej ustawy (tak m. in. B. Gruszczyński [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2006, s. 398 i nast.). Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 176 p.p.s.a., NSA rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że jest związany zawartymi w niej podstawami i wnioskami. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że NSA jest władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą.