Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia del. WSA Grażyna Nasierowska, Protokolant Aleksandra Brach, po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1325/09 w sprawie ze skargi Z. M. na postanowienie Prezydenta W. z dnia 5 czerwca 2009 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości 2) odrzuca skargę.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1325/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Z. M. na postanowienie Prezydenta Miasta W. z dnia 5 czerwca 2009 r. w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej.
Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżonym postanowieniem nie wyrażono zgody na umorzenie Z. M. i I. O. zaległości w podatku od darowizny. Organ podatkowy nie dopatrzył się, bowiem, aby sprawie miały miejsce nadzwyczajne okoliczności, czy zdarzenia losowe, uzasadniające udzielenie tego rodzaju ulgi. Także sytuacja materialna stron, która choć mogła być uznana za trudną w ich odczuciu, obiektywnie nie była na tyle zła, aby zapłata podatku zagroziła ich egzystencji, w szczególności w porównaniu z sytuacją finansową innych podatników gminnej społeczności. Zarówno darczyńcy, jak i osoba obdarowana, zobowiązani solidarnie do uregulowania podatku, posiadali źródła dochodu. Z. M. pobierał świadczenie rentowe, a jego żona wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w Hotelu M.. Również obdarowana I. O. i jej mąż uzyskiwali dochód z tytułu zatrudniania.
Naczelnik Urzędu Skarbowego W. K., zgodnie ze stanowiskiem Prezydenta, odmówił umorzenie zaległości podatkowej.
Podatnik korzystając z przysługującego mu trybu odwoławczego złożył kolejno odwołanie do Dyrektora Izby Skarbowej, a następnie zaskarżył decyzję Dyrektora Izby do sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę uznając, iż zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa.
Sądowej kontroli poddane zostało także przedmiotowe postanowienie Prezydenta, które Podatnik zaskarżył po 2 latach od wydania, składając skargę bezpośrednio w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu. Sąd postanowieniem z dnia 19 września 2005 r., sygn. akt I SA/Wr 934/05, odrzucił skargę.
Postanowieniem z dnia 9 maja 2009 r. Prezydent Miasta W. uzupełnił z urzędu swoje postanowienie o pouczenie o trybie zaskarżenia.
Korzystając z pouczenia Podatnik, pismem z dnia 18 maja 2009 r., zwrócił się z wnioskiem o usunięcie naruszenia prawa w postanowieniu Prezydenta W. z dnia 9 maja 2003 r. zarzucając, iż odmowa umorzenia podatku od darowizny naruszyła jego prawo do godnego życia.
Organ po ponownym przeanalizowaniu okoliczności sprawy uznał, że nie ma podstaw do uwzględnienia przedstawionego w piśmie zarzutu, ponieważ postanowienie Prezydenta wydane zostało w oparciu o obowiązujące w tej materii procedury i przepisy prawa. Wskazał też, że podawane przez stronę argumenty w postaci konieczności spłaty kredytów i pożyczek, zaciągniętych na remont nieruchomości oraz ponoszenia wysokich kosztów eksploatacji nieruchomości, nie mogły stanowić przesłanki warunkującej umorzenie, ponieważ tego rodzaju wydatki związane są ze zwykłym zarządem i nie mieszczą się w sferze okoliczności nieprzewidzianych. Organ podatkowy podejmując rozstrzygnięcie uwzględnił również okoliczności powstania samego zobowiązania podatkowego. Podatek od darowizny był konsekwencją zawarcia wcześniej przemyślanej i uzgodnionej umowy darowizny, co powinno wskazywać na gotowość stron do poniesienia tego rodzaju wydatków, zwłaszcza, że jako zobowiązanie solidarne, oznaczało rozłożenie ciężaru jego zapłaty na wszystkie strony zawartej umowy cywilnoprawnej.