Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Bogusław Dauter po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Burmistrza Ornety od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 23 kwietnia 2015r., sygn. akt I SAB/Ol 3/15 w sprawie ze skargi P. S.A. w W. na bezczynność Burmistrza Ornety w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za lata 2008 - 2013 postanawia 1) odrzucić skargę kasacyjną, 2) zwrócić Burmistrzowi Ornety od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie kwotę 100,- (słownie: sto) złotych, uiszczoną tytułem wpisu od skargi kasacyjnej.
1. Wyrokiem z 1 lipca 2015 r., I SAB/Ol 3/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w sprawie ze skargi P. S.A. w W. na bezczynność Burmistrza Ornety w sprawie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za lata 2008 - 2013 zobowiązał Burmistrza Ornety do wydania w terminie 30 dni od daty zwrotu akt, decyzji w sprawie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za lata 2008 - 2013 i stwierdził, że bezczynność Burmistrza Ornety miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
2. W dniu 5 czerwca 2015 r. pełnomocnik Burmistrza Ornety wniósł jednostronicowe, niepodpisane pismo nazwane skargą kasacyjną.
Następnie w wyniku wezwania do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej pełnomocnik wniósł pismo z 25 czerwca 2015 r., stanowiące jej uzupełnienie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
3. Skarga kasacyjna podlega odrzuceniu.
W wyniku wstępnego badania złożonej przez pełnomocnika organu administracji skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny dostrzegł, że nie spełnia ona wszystkich wymagań z art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm. dalej: P.p.s.a.).
Art. 176 P.p.s.a. określa wymagania formalne, jakim powinna odpowiadać skarga kasacyjna, przy czym wymagania te są dwojakiego rodzaju - wymogi przewidziane dla każdego pisma w postępowaniu sądowym (art. 46, art. 47, art. 215 § 1 P.p.s.a.) oraz szczególne dla skargi kasacyjnej, wyraźnie określone w art. 176 P.p.s.a. (oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, wskazanie zakresu zaskarżenia tego orzeczenia - w całości lub w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany). W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie budzi żadnych wątpliwości, że niespełnienie wymagań szczególnych, przewidzianych tylko dla skargi kasacyjnej, a wymienionych w art. 176 P.p.s.a. po wyrazie "oraz", nie podlega sanacji, z zastrzeżeniem sytuacji niezawarcia wniosku o uchylenie lub zmianę orzeczenia wraz z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany (ten wymóg konstrukcyjny może zostać uzupełniony w związku z treścią wyroku TK z 8 kwietnia 2014 r., SK 22/11, OTK-A 2014/4/37).
W szczególności więc niewskazanie podstaw zaskarżenia, przez co należy rozumieć przytoczenie konkretnych, naruszonych zaskarżonym orzeczeniem przepisów ze wskazaniem sposobu ich naruszenia (art. 174 P.p.s.a.), powoduje odrzucenie skargi kasacyjnej (por. np. postanowienie NSA z 8 marca 2004 r., FSK 41/04, ONSAiWSA 2004/1/9). Tak restrykcyjna wykładnia art. 176 P.p.s.a. ma ścisły związek z tzw. przymusem adwokackim, o którym mowa w art. 175 P.p.s.a., tj. wymogiem sporządzenia ww. środka odwoławczego przez profesjonalistę, mającego w założeniu prawodawcy zapewnić właściwą formę i poziom merytoryczny tegoż sformalizowanego pisma procesowego. Jest również ściśle związana z granicami orzekania Sądu odwoławczego, który rozstrzyga tylko w ramach wniosków i zarzutów strony skarżącej nie będąc uprawnionym do formułowania zarzutów pod adresem zaskarżonego orzeczenia niejako za stronę (art. 183 § 1 P.p.s.a.; por. postanowienie NSA z 25 lutego 2015 r., I FZ 45/15).
W niniejszym przypadku skarga kasacyjna wniesiona 5 czerwca 2015 r. nie zawierała m.in. przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia, nie przywołując naruszonego zaskarżonym orzeczeniem przepisu. Złożona skarga kasacyjna nie spełniała zatem wszystkich istotnych wymogów stawianych przez art. 176 P.p.s.a. i z tego względu podlega ona odrzuceniu na podstawie art. 178 w zw. z art. 180 P.p.s.a., jako niedopuszczalna. Wprawdzie w piśmie procesowym z 25 czerwca 2015 r. podjęto próbę uzupełnienia skargi kasacyjnej poprzez wskazanie konkretnych przepisów procesowych, to nie mogła ona jednak okazać się skuteczna, gdyż w odniesieniu do wymogu konstrukcyjnego przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia należy podkreślić, że brak ten nie może ulec konwalidacji w trybie określonym w art. 49 § 1 w zw. z art. 176 P.p.s.a. poprzez wezwanie pełnomocnika do uzupełnienia skargi kasacyjnej w podanym zakresie. Wykonanie wezwania do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej w żadnym razie nie wywołało skutku w postaci ponownego otwarcia się terminu do wniesienia skargi kasacyjnej i konsekwencji nie umożliwiło usunięcia braków konstrukcyjnych wskazanego środka zaskarżenia.
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 178 w zw. z art. 180 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia. O zwrocie wpisu od skargi kasacyjnej orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 w związku z art. 193 P.p.s.a.