Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia WSA del. Dariusz Dudra (sprawozdawca), Protokolant Marta Sarnowiec, po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Andrzeja M. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 lutego 2005 r. sygn. akt I SA/Po 202/05 w sprawie ze skargi Andrzeja M. na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia 18 listopada 2004 r. (...) w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 lutego 2005 r. /I SA/Po 202/05/ Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę Andrzeja M. na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia 18 listopada 2004 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości.
Z przyjętego przez Sąd stanu faktycznego wynikało, że początkiem obowiązywania kwestionowanej przez skarżącego uchwały był dzień 1 stycznia 2005 r., natomiast już dnia 1 grudnia 2004 r. wezwał on Radę Miejską w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ - dalej: "ustawa o samorządzie gminnym" do usunięcia naruszenia prawa, zaś skargę do sądu administracyjnego wniósł w dniu 3 stycznia 2005 r.
W tym kontekście Sąd uznał, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa było przedwczesne, gdyż kwestionowana uchwała jeszcze nie obowiązywała. Nie można bowiem domagać się naruszenia prawa, które prawem nie jest. W konsekwencji wezwanie było bezskuteczne, co czyniło niedopuszczalnym złożenie skargi do sądu administracyjnego i uzasadniało jej odrzucenie na podstawie art. 58 par. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ dalej: "p.p.s.a.".
W skardze kasacyjnej Andrzej M., reprezentowany przez radcę prawnego, zarzucił naruszenie przepisów postępowania i prawa materialnego, tj. art. 58 p.p.s.a. w zw. z art. 52 p.p.s.a., art. 102a ustawy o samorządzie gminnym, art. 132 i 133 p.p.s.a. oraz art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż wezwanie Rady Miejskiej w K. przez skarżącego do usunięcia naruszenia prawa w świetle prawa było nieskuteczne podczas, gdy okoliczności sprawy wskazują inaczej, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy.
W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej podniósł, że analiza wymienionych w podstawie kasacyjnej przepisów pozwala stwierdzić, że zachowanie skarżącego polegające na wezwaniu organu gminy do usunięcia naruszenia prawa nie powinno być traktowane jako przesłanka odrzucenia skargi, gdyż stanowi ono materialnoprawną przesłankę skargi, zatem brak tej przesłanki mógł spowodować co najwyżej oddalenie skargi wyrokiem.
Wspomniany autor zauważył ponadto, że Sąd pierwszej instancji zaniechał ustalenia, kiedy sporna uchwała została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa W., a stanowi to podstawę do badania skuteczności wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Niezależnie od tego, skarżący pismem z dnia 25 stycznia 2005 r. podtrzymał swoje żądanie usunięcia naruszenia prawa., zatem przedmiotowe pismo powinno być potraktowane przez Sąd jako wezwanie, co skutkowałoby merytorycznym rozpoznaniem skargi.
W konsekwencji, strona wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.