Wniosek w przedmiocie II raty podatku od środków transportowych za 2004 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : Stefan Babiarz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku Marianny R. o unieważnienie prawomocnego postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 kwietnia 2006 r., sygn. akt II FZ 215/06 w sprawie ze skargi Marianny R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 26 września 2005 r., (...) w przedmiocie II raty podatku od środków transportowych za 2004 r. postanawia: odrzucić wniosek.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2006 r., II FZ 215/06 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie Marianny R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 13 lutego 2006 r., I SA/Bd 705/05 przyznającego prawo pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od wpisu, w sprawie ze skargi Marianny R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 26 września 2005 r., (...) w przedmiocie II raty podatku od środków transportowych za 2004 r.

Dnia 17 maja 2006 r. wpłynęła do Naczelnego Sądu Administracyjnego "skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia dla rozpoznania, której organem wyłącznie właściwym jest Sąd Najwyższy", w której zarzucono naruszenie szeregu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Skarżąca wniosła o uchylenie postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 kwietnia 2006 r. oraz przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania wraz z wnioskiem o stwierdzenie "niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, co do meritum sprawy zarówno w jej warstwie faktycznej jak i materialnoprawnej niż ta, do której ograniczył swe rozważania". Wniosła także o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz poprzedzających go decyzji organów administracji wobec grożącej szkody w postaci wdrożenia egzekucji. Wniosła także o uwzględnienie /"skargi w całości"/ skoro zaskarżone postanowienie zostało wydane z oczywistym naruszeniem prawa prowadzącym do zachwiania zaufania do norm prawa bezwzględnie obowiązujących sądy administracyjne.

Strona podniosła, iż zaskarżone postanowienie oraz wcześniejsze orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy są błędne, zapadły bowiem w procesie, w którym doszło do rażącej obrazy przepisów postępowania. Powołała się na przepisy art. 58 par. 4 i art. 259 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ - zwana dalej p.p.s.a. oraz na orzeczenia WSA, NSA i SN.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Art. 172 p.p.s.a. stanowi, iż Naczelny Sąd Administracyjny unieważnia prawomocne orzeczenie sądu administracyjnego wydane w sprawie, która ze względu na osobę lub przedmiot nie podlegała orzecznictwu sądu administracyjnego w chwili orzekania i odrzuca skargę, jeżeli orzeczenie to nie może być wzruszone w trybie przewidzianym w ustawie. Sąd orzeka na wniosek Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego. Do rozpoznania wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o rozpoznaniu skargi kasacyjnej.

W niniejszej sprawie postanowienie z dnia 7 kwietnia 2006 r., II FZ 215/06 wydał Naczelny Sąd Administracyjny, gdyż zgodnie z art. 3 par. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269 ze zm./ Naczelny Sąd Administracyjny sprawuje nadzór nad działalnością wojewódzkich sądów administracyjnych w zakresie orzekania w trybie określonym ustawami, a w szczególności rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń tych sądów i podejmuje uchwały wyjaśniające zagadnienia prawne oraz rozpoznaje inne sprawy należące do właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego na mocy innych ustaw. Ponadto "zaskarżone" powyższym wnioskiem postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego jest prawomocne i niewzruszalne zwykłymi środkami odwoławczymi.

Należy wskazać, iż wniosek o unieważnienie prawomocnego orzeczenie sądu administracyjnego może złożyć jedynie Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, a uprawnienie takie nie przysługuje stronie.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 58 par. 1 pkt 4 w zw. z art. 193, art. 172 p.p.s.a. w zw. z art. 3 par. 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych, orzekł jak w sentencji.

Strona 1/1