Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Rudowski po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia B. K. na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2009 r. sygn. akt II FSK 979/08 w sprawie ze skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Sz 831/07 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 28 września 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2004 r. postanawia: odrzucić zażalenie. NSA/post.1 - postanowienie "ogólne"
Postanowieniem z dnia 27 maja 2009 r., sygn. akt II FSK 979/08 Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił zażalenie B. K. na postanowienie tegoż Sądu z dnia 7 kwietnia 2009 r. odrzucające wniosek skarżącego o dopuszczenie Sejmu RP do udziału w charakterze uczestnika postępowania w sprawie ze skargi skarżącego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 28 września 2007 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2004 r.
Skarżący złożył zażalenie na to postanowienie zaskarżając je w całości, orzeczeniu zarzucił:
1) błędną wykładnię art. 32 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej w skrócie: p.p.s.a. w związku z art. 33 § 2 p.p.s.a. w powiązaniu z art. 7, art. 8, art. 45 ust. 1, art. 87 ust. 1, art. 176 ust. 1, art. 217 Konstytucji RP poprzez to, że odmawia się mu uprawnienia do rozpoznania zgłoszonego wniosku o włączenie do udziału w charakterze uczestnika Sejmu RP,
2) niedopełnienie obowiązków przez NSA w sprawie przez celowe zniekształcanie istoty sprawy związanej z rzekomym podatkiem od nieruchomości ciążącym na skarżącym, skoro merytorycznie sprawa dotyczy umowy najmu lokalu użytkowego na biuro poselskiego posła RP wiedząc, że "zachowanie funkcjonariuszy publicznych samorządowych oraz sędziów biorących udział w przedmiotowej procedurze, to ciąg przestępstwa związanych z tworzeniem fałszywych dowodów, o jakich mowa w art. 234, art. 235 Kodeksu karnego, zatajanie dowodów niewinności z art. 236 Kodeksu karnego, nadużywanie funkcji z art. 231 § 1 Kodeksu karnego, poplecznictwa z art. 239 § 1 Kodeksu karnego i przepisów związkowych z art. 304 § 2 Kodeksu postępowania karnego".
Wnosił o zmianę zaskarżonego zażalenia poprzez jego uchylenie i rozpoznanie sprawy zgodnie z art. 7 Konstytucji RP oraz "o zawiadomieniu organów ściągania zgodnie z art. 304 § 2 Kodeksu postępowania karnego o dokonywanym mordzie administracyjno-sądowym z rażącym naruszeniem art. 105 ust. 1 Konstytucji RP wobec skarżącego przez funkcjonariuszy publicznych samorządowych działających wspólnie i w porozumieniu z sędziami biorącymi udział w przedmiotowym postępowaniach oraz prokuratorami i sędziami odmawiającymi dania ochrony prawno karnej skarżącemu".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jako niedopuszczalne należało odrzucić. Zgodnie z art. 194 § 1 p.p.s.a., zażalenie przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego gdy ustawa wyraźnie przewiduje możliwość wniesienia zażalenia oraz na postanowienia wymienione w art. 194 § 1 pkt 1-10 p.p.s.a.
Jeżeli zatem ustawa przewiduje (w określonych sytuacjach), wydanie postanowienia i jednocześnie nie stanowi, że od takiego postanowienia przysługuje prawo wniesienia zażalenia, to niedopuszczalne jest wniesienie tego środka odwoławczego. Należy zauważyć, że artykuł 194 § 1 p.p.s.a. nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ dotyczy postanowień wojewódzkiego sądu administracyjnego. Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego są ostateczne i prawomocne. Nie przysługują od nich żadne środki zaskarżenia. Skarżący nie ma zatem możliwości wniesienia zażalenia na przedmiotowe postanowienie.
Na marginesie należy podkreślić, że NSA postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2009 r. rozpoznał wniosek skarżącego o dopuszczenie Sejmu RP do udziału w charakterze uczestnika postępowania.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 178 i 197 § 1 i 2 p.p.s.a. należało zażalenie, jako niedopuszczalne, odrzucić.