Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Jadwiga Danuta Mróz, Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej wniosku Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 stycznia 2010 r. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Dyrektorem Izby Skarbowej w Warszawie a Starostą Biłgorajskim w przedmiocie rozstrzygnięcia sporu kompetencyjnego w zakresie rozpatrzenia zażalenia na stanowisko wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym p o s t a n a w i a: wskazać Starostę Biłgorajskiego jako organ właściwy do rozpatrzenia sprawy.
1. Dyrektor Izby Skarbowej w W. wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego na podstawie art. 4 w zw. z art. 15 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.) o rozstrzygnięcie sporu ze Starostą B. o właściwość do rozpatrzenia zażalenia z 21 września 2009 r. J. L., na stanowisko wierzyciela G. w P. wyrażone w piśmie z 1 września 2009 r.
2. W uzasadnieniu wystąpienia Dyrektor Izby Skarbowej w W. wyjaśnił, że Naczelnik Urzędu Skarbowego W. wszczął postępowanie egzekucyjne wobec zobowiązanego na podstawie tytułu wykonawczego z 5 stycznia 2009 r. Nr [...], wystawionego przez wierzyciela obejmującego należności z tytułu konserwacji urządzeń melioracyjnych za lata 2000-2008, który został doręczony 27 stycznia 2009 r., a od którego pismem z 30 stycznia 2009 r. zobowiązany wniósł zarzuty do prowadzonego postępowania egzekucyjnego.
Naczelnik Urzędu Skarbowego W. zwrócił się do wierzyciela, w sprawie uzyskania na podstawie art. 34 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm., dalej u.p.e.a.) jego stanowiska w zakresie złożonych przez zobowiązanego zarzutów. G. w P. uznała zarzuty zobowiązanego za nieuzasadnione. Zobowiązany wniósł zażalenie na stanowisko wierzyciela, które pismem z 30 września 2009 r. organ egzekucyjny przekazał do Starosty B. celem załatwienia zgodnie z właściwością.
Postanowieniem z 12 października 2009 r. wydanym na podstawie art. 65 § 1 kpa, Starosta B. uznał, że nie jest właściwy w sprawie rozpoznania zażalenia zobowiązanego na stanowisko wierzyciela, w sprawie wniesionych zarzutów do postępowania egzekucyjnego i przekazał sprawę Dyrektorowi Izby Skarbowej w W.
Zdaniem wnioskującego właściwość rzeczową organu winno się ustalić na podstawie reguł określonych w art. 127 § 2 w zw. z art. 17 i 20 kpa. Trzeba mieć przy tym na uwadze przepis art. 178 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019 z późn. zm., dalej prawo wodne) jako normę prawną, która uzasadnia stanowisko, iż jest to organ odwoławczy, o którym mowa w art. 127 § 2 kpa. Wnioskujący powołując się na z art. 178 prawa wodnego wskazał, iż nadzór i kontrole nad działalnością spółki wodnej sprawuje starosta a w przypadku związków spółek wodnych marszałkowie województw. W opinii wnioskującego, nadzór starosty nie ogranicza się jedynie do badania zgodności z prawem podjętych przez organy spółki uchwał, o czym stanowi art. 179 prawa wodnego, lecz na mocy art. 178 wspomnianej ustawy dotyczy bieżącej kontroli działalności spółek wodnych również pod kątem zgodności ich działania z przepisami prawa.
Zdaniem wnioskującego w ramach sprawowanego nadzoru starosta wszczynając postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały może wstrzymać jej wykonanie. W tym stanie rzeczy w oparciu o treść art. 17 kpa i art. 178 prawa wodnego, organem właściwym do rozstrzygnięcia zażalenia zobowiązanego jest Starosta B. Natomiast zgodnie z art. 23 § 4 u.p.e.a., organy sprawujące nadzór - w tym dyrektorzy izb skarbowych są organami odwoławczymi dla postanowień wydanych przez nadzorowane organy egzekucyjne.