3. W odpowiedzi na wniosek o rozstrzygnięcie sporu o właściwość Starosta B. wniósł o nieuwzględnienie wniosku oraz wskazał, iż przepisy prawa wodnego nie zawierają żadnych kompetencji wskazujących na starostę jako organ właściwy do rozpatrzenia ewentualnych zażaleń w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez spółki wodne. Brak trybu i zasad przeprowadzania kontroli w siedzibie spółki lub żądania od niej innych dokumentów niż wskazane w ustawie oznacza, że kontrola taka nie jest dopuszczalna. Powyższe nie uchybia uprawnieniu starosty i innych organów administracji wodnej do kontrolowania spółek wodnych w zakresie przestrzegania prawa wodnego, jeżeli spółki te wykonują działalność wymagającą pozwolenia wodnoprawnego lub korzystają z wód w zakresie określonym w art. 156 prawa wodnego i uprawnieniu starosty, jako organu ochrony środowiska, do prowadzenia kontroli spółki, we wspomnianym wyżej zakresie przestrzegania i stosowania przepisów o ochronie środowiska. Uprawnienia nadzorcze starosty ograniczone są wyłącznie do uchwał podejmowanych przez organy spółki. Ponadto spółka wodna jest spółką prawa administracyjnego (Jan Szachułowicz - Nowe Prawo wodne z komentarzem wyd. Lexis Nexis Warszawa 2003 r.), zatem na wszelkie zaległe składki spółka wodna powinna wystawić tytuł egzekucyjny w ramach należności publiczno prawnych (urząd skarbowy) lub cywilno prawnych (sąd) - art. 170 pkt. 5 prawa wodnego.
Naczelny Sąd administracyjny zważył, co następuje:
4. Wniosek Dyrektora Izby Skarbowej w W. czyni zadość wymogom formalnym jakie powinien spełniać wniosek wszczynający postępowanie sądowoadministracyjne na podstawie art. 63 w zw. z art. 64 § 1 i § 2 p.p.s.a. Jednocześnie wniosek ten, na podstawie art. 4 w zw. z art. 15 § 1 pkt 4 p.p.s.a., wszczął spór kompetencyjny między Dyrektorem Izby Skarbowej w W. a Starostą B. o wskazanie organu właściwego do rozpatrzenia zażalenia na stanowisko wierzyciela - G. w P. - wyrażone w toczącym się postępowaniu egzekucyjnym.
Z niebudzących ustaleń faktycznych wynika, że na podstawie tytułu wykonawczego z 5 stycznia 2009 r. Nr [...] (doręczonego zobowiązanemu 27 stycznia 2009 r.), wystawionego przez G. w P., obejmującego należności z tytułu konserwacji urządzeń melioracyjnych, Naczelnik Urzędu Skarbowego W. wszczął postępowanie egzekucyjne. Ponieważ w toku tego postępowania zobowiązany wniósł zarzuty, organ egzekucyjny zwrócił się do wierzyciela - G. w P. o zajęcie stanowiska wobec zarzutów. Po zajęciu stanowiska przez wierzyciela zobowiązany, zgodnie z pouczeniem naczelnika urzędu skarbowego, wniósł zażalenie do Starosty B., który uznał się niewłaściwy i przekazał zażalenie do rozpoznania Dyrektorowi Izby Skarbowej w W., który wystąpił z przedmiotowym wnioskiem do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Zgodnie z art. 18 u.p.e.a., jeżeli przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej, w postępowaniu egzekucyjnym mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. W związku z tym, ponieważ przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie regulują kwestii związanych z ustaleniem właściwości rzeczowej organu właściwego do rozpatrzenia zażalenia na stanowisko G. w P., należy się odwołać do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a konkretnie art. 127 § 2 w zw. z art. 17 pkt 4 i art. 20 k.p.a., a także właściwych przepisów prawa materialnego.