Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Anna Dumas po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia "S." sp. z o.o. z siedzibą w G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 września 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1124/13 w przedmiocie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi "S." sp. z o.o. z siedzibą w G. na postanowienie Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia 18 lutego 2013 r., nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 11 września 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1214/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił "S." sp. z o.o. z siedzibą w G. (dalej jako Spółka) przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że po wniesieniu przez Spółkę wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od wpisu, pismem z dnia 12 czerwca 2013 r. referendarz sądowy wezwał stronę do nadesłania wypełnionego formularza PPPr oraz przedłożenia dodatkowych dokumentów i informacji obrazujących jej sytuacje finansową. Skarżąca dokumentów nie przedłożyła. Zarządzeniem z 8 lipca 2013 r. referendarz sądowy pozostawił wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania. Spółka wniosła sprzeciw od powyższego postanowienia, nie uzasadniając go. Zarządzeniem z 31 lipca 2013 r. Sąd wezwał stronę do nadesłania odpisów zeznań podatkowych za 2013 r. i informacji o wysokości osiągniętego przychodu, wyciągów z rachunków bankowych, bilansu zysków i strat, zestawienia należności skarżącej, deklaracji VAT-7 za 2013 r. i innych informacji obrazujących sytuację finansową Spółki. Strona skarżąca nadesłała jedynie wypełniony formularz PPPr. Z oświadczenia o majątku i dochodach wynika, że wysokość kapitału zakładowego Spółki wynosi 6.000.000 zł., wartość środków trwałych Spółka określiła na 2.024.729,36 zł. Ponadto wskazała, że poniosła w ostatnim roku obrotowym stratę 373.575,72 zł. Skarżąca oświadczyła, że wszystkie konta zostały zablokowane przez komorników.
Odmawiając przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie, Sąd pierwszej instancji po przeanalizowaniu wniosku skarżącej oraz przedstawionych przez nią danych o sytuacji finansowej stwierdził, że nie dostarczyła ona wiarygodnych informacji uzasadniających udzielenie prawa pomocy. Sąd podkreślił, że skarżąca została zobowiązana przez referendarza sądowego pismem z 12 lipca 2013 r. do przedłożenia dokumentów obrazujących jej obecną sytuację majątkową, w tym do nadesłania odpisów zeznań podatkowych spółki za 2012 r., oraz informacji o wysokości osiągniętego dochodu w 2013 r., wyciągów z rachunków bankowych i lokat, odpisu bilansu zysków i strat za ostatnie dwa lata, udziałów spółki w innych podmiotach, wskazania posiadanych nieruchomości, zestawienie należności i zobowiązań Spółki, deklaracji VAT-7 za 2013 r. i innych dokumentów uznanych za istotne. Skarżąca dokumentów takich nie przedłożyła. Również przy sprzeciwie na postanowienie z 29 lipca 2013 r., nie załączono takich informacji. Wskazując na treść art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej P.p.s.a.) Sąd wywiódł, że strona ma obowiązek na wezwanie uzupełnić lub przedstawić dokumenty źródłowe, obrazujące jej sytuację rodzinną, majątkową czy dochody. Niezastosowanie się do wezwania powoduje, iż materiał dowodowy co do wystąpienia przesłanek prawa pomocy, jest niekompletny, a w rezultacie wątpliwości co do oświadczeń strony pozostają niewyjaśnione. Subiektywne przekonanie strony o zasadności jej wniosku przy równoczesnym nieodniesieniu się do kwestii uznanych przez Sąd za niewystarczająco wykazane powoduje niemożność uwzględnienia wniosku. W niniejszej sprawie strona mimo wezwania nie wyjaśniła swojej sytuacji majątkowej, nie przedstawiła też żadnych dokumentów, które uprawdopodabniałyby jej ciężką sytuację majątkową. Stwierdzono zatem, że skarżąca nie podjęła żadnego, nawet minimalnego wysiłku w celu wykazania jej sytuacji majątkowej. Natomiast samo subiektywne przekonanie Spółki, że znajduje się w złej kondycji finansowej było niewystarczające dla przyznania prawa pomocy.