Sygn. akt II FZ 215 /09 POSTANOWIENIE Dnia 14 lipca 2009 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Stefan Kowalczyk (del.) po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M. Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 7 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Ke 150 / 09 o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi M. Z. na postanowienie Dyrektora izby Skarbowej w K. z dnia 20 lipca 2007 r. Nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym postanowił: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 7 maja 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy.
Z uzasadnienia postanowienia wynikało, iż skarżący wystąpił o zwolnienie od kosztów sądowych, wnioskiem zamieszczonym w skardze.
W tymże wniosku wskazał, iż nie posiada żadnych wartościowych składników majątku, otrzymuje rentę w wysokości 850,75 złotych, a jego wydatki wynoszą 1511,76 złotych w skali miesięcznej, nie ma nikogo na trzymaniu.
Sąd nie znalazł jednak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku.
Wskazał iż zgodnie z art. 247 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, prawo pomocy nie przysługuje w razie oczywistej bezzasadności skargi, a taki przypadek ma miejsce w niniejszej sprawie.
Skarżący bowiem otrzymał postanowienie z dnia 20.07.2007 roku w dniu 24.07.2007 roku, a więc termin do wniesienia skargi upłynął w dniu 23.08.2007 roku. Natomiast skarga została złożona w dniu 3.04.2007 roku, a więc po upływie terminu do wniesienia skargi.
Tak więc została spełniona, zdaniem Sądu, przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, określona w art. 247 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Konsekwencją uchybienia terminu do wniesienia skargi było również jej odrzucenie przez Sąd.
Skarżący nie zgadzając się z postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w złożonym zażaleniu m.in. na postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy wskazał, iż nie stać go na profesjonalnego obrońcę, jest biedy, na co złożył stosowne świadectwa ubóstwa.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje :
Zdaniem Sądu, zażalenie co do postanowienia o odmowie przyznania prawa pomocy jest lakoniczne, m.in. brak jest wniosku o zmianę lub uchylenie zaskarżonego postanowienia, jak również jego uzasadnienia.
Jednakże braki te wymagają uzupełnienia, jeżeli z treści zażalenia nie można domyślić się intencji jej autora.
Uwzględniając odmienny charakter zażalenia jak również to że przepisy o postępowaniu zażaleniowym nie wymagają wskazania podstaw zaskarżenia, nie wprowadzają również przymusu adwokackiego, brak wniosku o uchylenie albo zmianę zaskarżonego postanowienia i uzasadnienia nie uzasadniają jego odrzucenia. Jak wynika bowiem z akt sprawy odmowa przyznania pomocy nastąpiła na skutek uznania oczywistej bezzasadności skargi. Natomiast wskazanie skarżącego, iż odwołuje się od odmowy przyznania pełnomocnika, jednoznacznie wskazuje, czego domaga się skarżący.
Naczelny Sąd Administracyjny nie jednak znalazł podstaw do uwzględnienia zażalenia.
Prawo pomocy w zakresie całkowitym, przysługuje skarżącemu gdyby wykazał, iż nie ma środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania / art. 246 § 1 pkt 1 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /, w zakresie częściowym natomiast gdyby wykazał, że poniesienie całości kosztów postępowania mogłoby narazić jego i jego rodzinę na uszczerbek utrzymania koniecznego / art. 246 § 2 pkt 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zasadnie odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy.
Jak bowiem wskazał, zachodzi przesłanka określona w art. 247 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a więc oczywista bezzasadności skargi. Jak wynika bowiem z akt sprawy, istnieją podstawy do odrzucenia skargi.
Skarga bowiem została złożona w dniu 3.04.2007 roku, postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy doręczono skarżącemu w dniu 24.07.2007 roku, termin do wniesienia skargi rozpoczął bieg w dniu 25.07.2007 roku, a upłynął w dniu 23.08.2007 roku. Skargę więc wniesiono 11 dni po upływie tego terminu.
W tym stanie rzeczy zażalenie należało oddalić zgodnie z art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.