Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Krystyna Nowak po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia Miasta i Gminy G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Sz 181/09 w zakresie oddalenia wniosku o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze uczestnika w sprawie ze skargi "D." S.A. w N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 18 grudnia 2008 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2003 r. postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Sz 181/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił wniosek Miasta i Gminy G. o dopuszczenie do udziału w charakterze uczestnika w sprawie ze skargi "D." S.A. w N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 18 grudnia 2008 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2003 r.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że w uzasadnieniu wniosku Miasto i Gmina G., reprezentowane przez Burmistrza, powołało się na art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), wskazując na istnienie swego interesu prawnego ze względu na to, że przedmiotem sporu jest wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2003 r., a więc podatku stanowiącego dochód własny Miasta i Gminy G. Według wnioskodawcy wniosek znajduje oparcie zarówno w przepisach Konstytucji RP, ustawach określających ustrój i finansowanie jednostek samorządowych, jak i w ratyfikowanej przez Polskę Europejskiej Karcie Samorządu Lokalnego z 15 października 1985 r., gdyż z przepisów tych wynika, że społeczności lokalne mają prawo do odwołania na drodze sądowej w celu zapewnienia swobodnego wykonywania uprawnień oraz poszanowania zasad samorządności lokalnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, uznając wniosek za niezasadny, zauważył, że wnioskodawca poprzez swój ustawowo umocowany organ (Burmistrza) działał w sprawie jako organ administracji (orzekał w sprawie w pierwszej instancji), a zatem nie spełnia przesłanek, o których mowa w art. 33 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (por. postanowienie NSA z 24 maja 2006 r., II FSK 818/05). Sąd I instancji stwierdził, że w zakresie, w jakim organ jednostki samorządu terytorialnego wykonuje funkcję organu administracji publicznej, nie jest on uprawniony do reprezentowania jej interesu prawnego (rozumianego jako interes osoby prawnej), nie do przyjęcia jest bowiem stanowisko, że gmina lub jej organ może zajmować różną pozycję, raz - jako organu wydającego decyzję administracyjną, drugi raz - jako strony postępowania, w zależności od etapu załatwiania sprawy z zakresu administracji publicznej. Nadawałoby to bowiem organowi dwojakie uprawnienia - uprawnienia władcze w zakresie rozstrzygania sprawy i uprawnienia strony. Rola gminy, której organ wydał decyzję w pierwszej instancji, w postępowaniu kończy się z chwilą wydania zindywidualizowanego aktu prawnego (decyzji, postanowienia) skierowanego do podmiotu znajdującego się na zewnątrz administracji publicznej (por. wyrok NSA z 15 lutego 2006 r., I OSK 460/05). W ocenie Sądu I instancji uzasadnione jest twierdzenie, że powierzenie organowi gminy kompetencji do orzekania w sprawie podatkowej wyłącza możliwość uznania gminy za podmiot, którego interesu prawnego dotyczy prowadzone postępowanie podatkowe lub sądowoadministracyjnej w takiej sprawie. Gmina, której organ wydał decyzję w pierwszej instancji, nie może być zatem uczestnikiem takiego postępowania.