Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości spółki z tytułu wpłat na PFRON za miesiące od grudnia 2008 r. do kwietnia 2009 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, , , po rozpoznaniu w dniu 16 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia L. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 lutego 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 122/16 w zakresie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi L. N. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości spółki z tytułu wpłat na PFRON za miesiące od grudnia 2008 r. do kwietnia 2009 r. postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie strona 1/2

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 4 lutego 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 122/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "WSA") odmówił L. N. (dalej: "Skarżąca") przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej (dalej: "Minister") z dnia 18 marca 2015 r. w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności prezes zarządu wraz ze spółką za zaległości spółki z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: "PFRON") za miesiące od grudnia 2008 r. do kwietnia 2009 r. Podstawą prawną wydanego orzeczenia był art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a.").

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez WSA wynika, że decyzją z dnia 18 marca 2015 r. Minister utrzymał w mocy decyzję Prezesa Zarządu PFRON z dnia 13 maja 2014 r., mocą której orzeczono o solidarnej odpowiedzialności Skarżącej wraz ze spółką za zaległości spółki z tytułu wpłat na PFRON za miesiące od grudnia 2008 r. do kwietnia 2009 r. Powyższą decyzję doręczono Skarżącej w dniu 3 kwietnia 2015 r.

Pismem z dnia 14 grudnia 2015 r. Skarżąca zwróciła się do WSA z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na powyższą decyzję. Wraz z wnioskiem Skarżąca złożyła skargę z dnia 14 grudnia 2015 r. W osnowie wniosku Skarżąca podniosła, że w dniu 28 maja 2015 r. wniosła odwołanie od decyzji z dnia 13 maja 2014 r. W ocenie Skarżącej odwołanie to nie zostało rozpatrzone, gdyż Skarżąca nie otrzymała nigdy żadnej decyzji Ministra w przedmiocie wydanej przez Prezesa PFRON decyzji. Według Skarżącej okoliczność tę podnosiła wielokrotnie w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego. O wydaniu decyzji z dnia 18 marca 2015 r. dowiedziała się dopiero w dniu 7 grudnia 2015 r. gdy doręczono jej postanowienie oddalające, jako niezasadne, zarzuty Skarżącej do prowadzonego postępowania egzekucyjnego.

W uzasadnieniu powyższego postanowienia WSA wskazał, że Skarżąca poza twierdzeniem, iż zaskarżona decyzja nie została jej doręczona, nie wskazała żadnej argumentacji ani okoliczności, z których mogłoby wynikać, że w sprawie wystąpiły przesłanki uzasadniające brak winy Skarżącej w uchybieniu terminu. Z kolei twierdzenie Skarżącej dotyczące rzekomego niedoręczenia decyzji Ministra z dnia 18 marca 2015 r. nie zasługiwało na uwzględnienie, ponieważ w aktach administracyjnych niniejszej sprawy znajduje się zwrotne potwierdzenia odbioru decyzji Ministra z dnia 18 marca 2015 r., z którego wynika że zaskarżoną decyzję Skarżąca odebrała osobiście w dniu 3 kwietnia 2015 r., co potwierdziła złożonym podpisem.

W zażaleniu na powyższe postanowienie Skarżąca zarzuciła nieuwzględnienie podnoszonej okoliczności niewiedzy Skarżącej o doręczeniu jej decyzji Ministra z dnia 18 marca 2015 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy zauważyć, że dokonywanie przez stronę czynności w postępowaniu sądowoadministracyjnym ograniczone jest w przeważającej części terminami procesowymi. Mają one służyć zdyscyplinowaniu, zdynamizowaniu postępowania, jak również potrzebie rozstrzygnięcia sprawy w rozsądnym czasie i stabilizacji już podjętego rozstrzygnięcia. Uchybienie terminu wywołuje skutek prawny w płaszczyźnie procesowej, prowadząc do bezskuteczności podjętej czynności, o czym wyraźnie stanowi art. 85 p.p.s.a. Od negatywnych skutków uchybienia terminowi strona może bronić się wyłącznie poprzez złożenie wniosku o przywrócenie terminu.

Strona 1/2