Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka po rozpoznaniu w dniu 28 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej Wydziale II zażalenia H. i M. Ch. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Krakowie z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. I SA/Kr 828/08 w przedmiocie wpisu od skargi w sprawie ze skargi H. i M. Ch. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 31 marca 2008 r., nr [...] w przedmiocie wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego za rok 2008 postanawia: oddalić zażalenie.
Skarżący- H. i M. Ch. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 31 marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego za 2008 r.
Zarządzeniem przewodniczącego z dnia 22 lipca 2008 r. wezwano ich do uiszczenia solidarnie wpisu sądowego od skargi w wysokości 100 zł w terminie tygodniowym pod rygorem jej odrzucenia. Jako podstawę prawną wezwania wskazano art. 220 § 1 i § 3 w zw. z art. 214 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153,poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.) i § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221,poz. 2193, powoływanego dalej jako rozporządzenie RM).
Na zarządzenie to skarżący złożyli zażalenie, domagając się jego uchylenia. Stwierdzili, że żądanie wpisu sądowego jest dla nich krzywdzące, nie chcą bowiem płacić za przychylność organu odwoławczego, świadome nadużycia podatkowe organu I instancji i ponosić wydatków z powodu tego, iż stali się ofiarami systemu podatkowego. Domaganie się dobrych i sprawiedliwych podatków nie jest sprawą prywatną, lecz publiczną. Wskazali, iż wcześniej , na podstawie tych samych przepisów, Naczelny Sąd Administracyjny wezwał ich do wpisu w wysokości 10 zł. Powoływali się na inną sprawę ( bez podania sygnatury akt), gdzie nakazano im wpłacenie wpisu w kwocie 200 zł, choć należny wynosił tylko 100 zł i mimo złożenia przez nich wniosku o przyznanie prawa pomocy. Wskazali, iż skłonni są uiścić niewielką opłatę według decyzji Sądu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, nie ma bowiem usprawiedliwionych podstaw.
W postępowaniu sądowoadministracyjnym co do zasady strony ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie ( art. 199 p.p.s.a.). Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata ( art. 220 § 1 p.p.s.a.). Zgodnie z art. 214 § 1 obowiązany do uiszczenia kosztów sądowych ( poza wyjątkami przewidzianymi w ustawie i dotyczącymi przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych) jest ten, kto wnosi do sądu pismo podlegające opłacie. Jeżeli pismo wnosi kilka osób, których prawa i obowiązki związane z przedmiotem zaskarżenia są wspólne, pismo podlega jednej opłacie ( art. 214 § 2 p.p.s.a.). Do pism wszczynających postępowanie i podlegających opłacie ustawodawca zaliczył m.in. skargę i wskazał, iż pobiera się od niej wpis stały lub stosunkowy ( art. 230 § 1 p.p.s.a.). Wpis stosunkowy pobiera się w sprawach, w których przedmiotem zaskarżenia są należności pieniężne, w innych pobiera się wpis stały ( art. 231 p.p.s.a.) Wysokość wpisów , zgodnie z ustawowym upoważnieniem, zawartym w art. 233 p.p.s.a. została określona w powołanym rozporządzeniu RM. Wysokość wpisu stosunkowego w sprawach, w których wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi do 10 000 zł wynosi 4 % spornej należności pieniężnej , nie mniej jednak niż 100 zł ( § 1 pkt 1 rozporządzenia RM). Z powołanych przepisów wynika zatem, iż obowiązek poniesienia wpisu od skargi oraz jego wysokość są niezależne od woli sądu czy też od zasadności skargi ( której zresztą na tym etapie nie sposób zbadać) , wynikają bowiem z przepisów ustawy i wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych, do których stosowania obligują sądy art. 178 ust. 1 , art. 2, 7 i 87 ust. 1 Konstytucji RP. Zauważyć przy tym należy, iż uzależnienie prawa do rozpoznania sprawy przez niezawisły sąd ( art. 45 Konstytucji RP) od ponoszenia opłat sądowych nie stanowi co do zasady ograniczenia tego prawa (por. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 10 stycznia 2006 r. w sprawie 48140/99 - Teltronic- CA TV v. Polska, opubl. w Systemie Informacji Prawnej Lex pod nr 168738).