Dnia 26 września 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Bogusław Dauter po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M.K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 marca 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 209/18 odmawiającego przywrócenia terminu w sprawie ze skargi M.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 5 września 2017 r., nr [...] w przedmiocie rozłożenia na raty zaległości podatkowych postanawia: oddalić zażalenie.
M.K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. w przedmiocie rozłożenia na raty zaległości w opłacie za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Skarżący zawarł w skardze wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia, argumentując, że osoba, która odebrała decyzję, nie doręczyła adresatowi tej przesyłki w terminie.
Odmawiając przywrócenia terminu do wniesienia skargi, WSA w Gdańsku wskazał w pisemnych motywach zaskarżonego uzasadnienia, że strona nie uprawdopodobniła okoliczności, które miałyby przemawiać za stwierdzeniem, że uchybienie terminowi do wniesienia skargi miało charakter niezawiniony. Mylne jest przekonanie skarżącego, że w sytuacji, gdy strona wskaże, że na skutek zaniechania domownika pismo zostało oddane adresatowi w innej dacie, niż ta wynikająca ze zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki pocztowej, to tym samym uprawdopodobni brak winy w uchybieniu terminu. Nie jest to - co do zasady - okoliczność świadcząca o braku winy w uchybieniu terminowi. Domniemanie to może zostać obalone przez adresata, jeżeli wykaże brak upoważnienia pełnoletniego domownika do odbioru pism - co w niniejszej sprawie nie ma miejsca. W przeciwnym razie ewentualne zaniechania domownika, w tym polegające na nieoddaniu we właściwym czasie pisma adresatowi, obciążają tegoż adresata. To strona postępowania powinna poczynić starania co do zapewnienia takiego odbioru korespondencji, który pozwala uniknąć negatywnych konsekwencji upływu terminów procesowych.
Powyższe postanowienie skarżący zaskarżył zażaleniem
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu.
Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017, poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.), czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Uzależnienie skuteczności czynności procesowych dokonywanych przez strony postępowania sądowoadministracyjnego od zachowania terminów procesowych podyktowane jest koniecznością zapewnienia szybkości i sprawności postępowania. Jednakże pozbawienie strony uprawnień procesowych, czy też w ogóle możliwości dochodzenia swych praw przed sądem, w sytuacji gdy naruszenie terminu wynika z przyczyn niezależnych od strony, kolidowałoby z zasadą demokratycznego państwa prawnego (por. art. 2 Konstytucji RP) oraz naruszałoby prawo do sądu (por. art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Stąd też, wprowadzając rygor określony w art. 85 p.p.s.a., ustawodawca uwzględnił jednocześnie możliwość wystąpienia sytuacji, w których uchybienie terminowi nastąpi bez winy strony. Uchyleniu negatywnych skutków uchybienia terminowi służy instytucja jego przywrócenia. Przywrócenie terminu może nastąpić wyłącznie na wniosek strony (por. art. 86. § 1. p.p.s.a.). Zgodnie z art. 87 § 1 p.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Obowiązek uprawdopodobnienia okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu spoczywa na stronie (art. 87 § 2 p.p.s.a.). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 p.p.s.a.). Jak stanowi z kolei art. 88 p.p.s.a. spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie przysługuje zażalenie.
Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności rozpoznawanej sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny uznaje za prawidłowe ustalenia sądu administracyjnego pierwszej instancji, zgodnie z którymi, skarżący nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu. Jak słusznie zauważył WSA w Gdańsku, to na skarżącym ciążył obowiązek zapewnienia takiego sposobu zarządzania korespondencją, który umożliwiałby odbiór adresowanych do niego przesyłek. Nie poparte żadnymi argumentami twierdzenie, że matka skarżącego nie oddała adresatowi przesyłki, nie sposób zakwalifikować jako przekonywujące wykazanie prawdopodobieństwa, iż uchybienie terminowi nastąpiło bez winy skarżącego.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie, działając na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i § 2 p.p.s.a.