Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia R.O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 869/14 w przedmiocie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi R.O. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 21 lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 869/14 odmówił przyznania R.O. prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego. Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie zostało oddalone postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2015 r., sygn. akt I FZ 2140/14.
Wezwany do uiszczenia wpisu od wniesionej skargi w kwocie 100,00 zł, Skarżący ponownie wniósł o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie go od kosztów sądowych. W złożonym na tę okoliczność wniosku wskazał, podobnie jak za pierwszym razem, że jest zatrudniony na umowę o pracę i uzyskuje wynagrodzenie 1.286,16 zł.
Postanowieniem z dnia 19 marca 2015 r. referendarz sądowy odmówił zmiany prawomocnego postanowienia tutejszego Sądu z dnia 27 listopada 2014 r. Na skutek wniesionego sprzeciwu od powyższego rozstrzygnięcia sprawa została poddana pod rozpoznanie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, który oddalając wniosek Skarżącego, stwierdził, że kwestia przyznania Skarżącemu prawa pomocy w tożsamym zakresie tj. zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika była już przedmiotem rozpoznania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, który prawomocnym postanowieniem z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 868/14 odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy. Analizując treść złożonego obecnie wniosku oraz sprzeciwu wniesionego przez skarżącego stwierdzić należy, że jest ona tożsama z treścią rozpoznanego już prawomocnie wniosku. Nie uległy bowiem zmianie jakiekolwiek istotne z punktu widzenia postępowania prowadzonego w przedmiocie prawa pomocy okoliczności (nie uległa istotnej sytuacja życiowa skarżącego). Sąd w prawomocnym postanowieniu odmawiającym przyznania prawa pomocy zawarł zaś szczegółową ocenę sytuacji majątkowej i życiowej skarżącego z jej odniesieniem do możliwości ponoszenia przez niego kosztów postępowania i z uwagi na brak nowych okoliczności ocena ta nie może ulec zmianie.
Powyższe postanowienie Skarżący zaskarżył zażaleniem.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Zgodnie z jednolitą linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. postanowienie z dnia 4 stycznia 2011 roku w sprawie o sygn. akt II FZ 681/10), z art. 246 § 1 pkt 1) P.p.s.a. wynika, iż ciężar dowodu spoczywa na stronie, która ubiega się o przyznanie prawa pomocy. Zgodnie z art. 252 §1 P.p.s.a, wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać dane o stanie majątkowym i dochodach, a jeżeli wniosek składa osoba fizyczna, ponadto dokładne dane o stanie rodzinnym oraz oświadczenie strony o niezatrudnieniu lub niepozostawaniu w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Warunkiem przyznania omawianego uprawnienia procesowego jest przedstawienie przez wnioskodawcę w sposób nie budzący wątpliwości swej sytuacji majątkowej i rodzinnej, na podstawie której Sąd będzie mógł dokonać oceny zaistnienia w konkretnej sprawie przesłanek przyznania prawa pomocy. W sytuacji gdy oświadczenie strony zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy, okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych lub budzi wątpliwości, Sąd ma możliwość wezwania strony do złożenia w zakreślonym terminie, dodatkowego oświadczenie lub przedłożenia dokumentów źródłowych dotyczących jej stanu majątkowego i dochodów (por. art. 255 P.p.s.a.).
W rozpoznawanej sprawie Skarżący złożył powtórny wniosek o przyznanie prawa pomocy, przy czym, jak słusznie wskazał sąd administracyjny pierwszej instancji, z treści składanych przez Stronę pism jednoznacznie wynika, że nie doszło do zmiany okoliczności faktycznych, które uzasadniałby zmianę prawomocnego rozstrzygnięcia w przedmiocie prawa pomocy. Skuteczność powtórnego wniosku o przyznanie prawa pomocy uzależniona jest od wykazania przez Wnioskodawcę, że po wydaniu prawomocnego rozstrzygnięcia w tym przedmiocie doszło do istotnej zmiany sytuacji życiowej i majątkowej Strony, która uzasadniałaby przyznanie wnioskowanego uprawnienia procesowego. W rozpoznawanej sprawie Skarżący okoliczności takich nie wykazał, co uzasadnia ocenę zaskarżonego postanowienia jako zgodnego z prawem.
Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i § 2 P.p.s.a.